15 oktober 2021

een mand vol liefde

Cursus mandenvlechten bij het Vlechtatelier

Een terras in Oudenaarde, een paar weken geleden. Ik hield de mand op schoot, de lichtgroene met de handvaten. Ze is groot genoeg om mijn armen eromheen te slaan.

Vandaag stel ik me voor dat ik ze vul met alle liefde die ik in mij heb en ze bij haar op de stoep zet. En dan weggaan en niet meer omkijken. Een hart dat bijna uit mijn borstkas zwelt, en tegelijk zoveel zeer doet dat het mij de adem beneemt.

Niet dat ik wil weggaan. Het liefst zou ik haar in de armen mogen sluiten. Niet alleen letterlijk. Ook figuurlijk: mogen graag zien. Open en bloot. Niet weggemoffeld in een hoekje binnenin, toegedekt onder schaamte.

Nog veel liever dan graag gezien worden, wil ik mogen graag zien. Nee, natuurlijk mag ik graag zien. Ik wil het mogen uitspreken. Ik wil het mogen fluisteren. Ik wil het mogen schrijven. "Ik zie je zo graag." Gewoon zoals het is in al zijn puurheid. En dat het ook in al zijn puurheid gehoord wordt en mag zijn, zonder enige connotatie of afschrikken of wat dan ook. 

Maandag is er weer een les mandenvlechten. Een nieuwe mand om te vullen en voor een denkbeeldige deur te zetten.