22 april 2014

de anti-piekersjaal

Wat is er fijner dan 's avonds op het terras te zitten, de neus in de bloeiende jasmijn, fijne schaduwen van de blaadjes overal, benen die warm voelen onder de donkergekleurde broek, de zon (!)... en het besef dat alles goedkomt. De rust zou optimaal zijn als er straks geen lastige klus wachtte, maar ja, perfect hoeft het nu ook niet te zijn (al is dat, nog te vaak, wel welkom). Ach, de klus is alleen maar lastig omdat ik er geen zin in heb. Niets moeilijks, dat niet. Straks gewoon beginnen en dan zal het wel meevallen.

De anti-piekersjaal is af sinds gisteren. Ik twijfelde over het model, vooral dan de combinatie model-wolkeuze. Maar de twijfel slinkt en ik koester hem, mijn anti-piekersjaal die me de laatste tien dagen van al te veel piekeren behoedde en die eigenschap hopelijk blijft behouden.

patroon: sonnensegel

Ik zit heel erg achter met het lezen van blogs. En ik kreeg ook nog een award van Anneleen, waardoor ik nog enkele geheimen over mezelf dien te ontsluieren. Ik zal die achterstand inhalen, binnenkort. Eerst komt er nog een tripje naar Duitsland, waar het neefje zijn communie doet.Tweemaal 8,5 uur in de trein zitten is nu niet onmiddellijk mijn favoriete bezigheid, maar met de anti-piekersjaal, een paar boeken en een breiwerk (en wat lekkere zoetigheid) moet dat lukken. Tot later!

15 april 2014

regenboogsjaal


Sinds mijn misstap van enkele weken terug heb ik een piekerhoofd. Dat hoofd doet maar door en door en door, om te vatten wat er precies gebeurd is en welk het effect daarvan precies is op anderen. Dat hoofd wil weten of het weer wordt als tevoren. Dat hoofd twijfelt en piekert ook bij elke nieuwe ontmoeting sindsdien. Het hoofd eist aandacht op en vindt lezen of naaien maar stoorzenders. Het kan dan niet goed meer nadenken.

Feit is dat ik dat hoofd niet zijn gang wil laten gaan. Het is zinloos, verspilt energie. Dus ik brei. Gedreven door het kleurverloop van de wol. Gedreven om die schoonheid rond mijn hals te kunnen slaan en daarin dan rust te vinden. Tellen, tellen, tellen. Nergens voor nodig, maar dat is een automatisme wanneer ik brei. Eerst van 1 tot 7. Ondertussen al van 1 tot 133. Tot? Van 1 tot 200? Nog heel wat werk te gaan, maar dat is goed. Het hoeft niet te snel af te zijn.

5 april 2014

uiterste houdbaarheidsdatum


De uiterste houdbaarheidsdatum ten huize Janusje wordt precies bereikt. Het begon met twee broeken die het in de wasmachine begaven. (Dat hoop ik althans. Het kan ook zijn dat ik een week rondliep met een gat op mijn bil.) Eén februari was dat, daags na de solden dus. Broeken heb ik niet op overschot, dus er dienden er nieuwe gekocht te worden. De winkeldame leidde me rond in de nieuwe collectie, maar gelukkig bespeurde ik vanuit mijn ooghoek een soldenhoekje. Twee nieuwe broeken. Mooier dan de oude :-).

Dan was er de GSM. Die had al een jaar of zo de niet zo leuke eigenschap om te pas en te onpas het alarm te laten afgaan. 's Nachts natuurlijk, bij voorkeur rond een uur of drie. Maandag liet ook de sms-dienst het afweten. Sms'jes ontvangen kon hij nog wel, alleen bevatten die geen tekst meer. Vrij nutteloos dus. OK, nieuwe GSM. Een goedkope smartphone werd aangeschaft. Mee met de tijd, nietwaar?

Om de kosten te drukken (en eigenlijk vooral voor het plezier), werd een hoesje gefabriceerd. Van ver lijkt het wel wat. Van dicht is te zien dat mijn geduld het liet afweten. Getuige een detailfoto voor de ongelovigen...
Het moet er maar mee door.

O ja, de sandalen werden bovengehaald. Met loslatende zolen, hoe kan het anders? Maar die zullen nog een jaartje moeten wachten op vervanging. Rubberlijm zal wel soelaas brengen.

Nog een heel fijn weekend gewenst!

En dank, dank, dank voor de bemoedigende reacties op mijn vorig bericht! Ik was en ben er zo blij mee!

2 april 2014

gestolen momentjes van rust




Gestolen momentjes van rust:
- paardebloemen op het mooiste plekje Gent
- een bankje tegen een heerlijk warme muur
- voor het eerst terug sandalen aan
- een boek, één dat goed lijkt te worden. Goed voor op schoot te houden, want de letters vinden maar moeizaam een weg naar mijn hoofd.
- nog een stukje piano, verre van perfect, maar dat geeft niet.

Ik heb iets heel, heel ergs gedaan in het weekend (OK, geen strafbare feiten voor wie daaraan zou twijfelen).
(Ik had geschreven wat, maar dat voelt niet goed. Te openbaar, dit medium. Te algemeen. Als iets op iemand zijn bord gooien en die moet er zijn plan dan maar mee trekken.)
Maar goed, ik was heel agressief op alles en iedereen, mezelf op de eerste plaats, en wou verdwijnen naar Pluto.

Pluto bleek te ver. En ik wil daar niet zijn, eigenlijk. Dus sinds gisteren probeer ik mezelf weer in de ogen te kijken en het leven aan te gaan. Met spijt, heel veel spijt om wat ik gedaan heb. Met het verlangen om alles ongedaan te kunnen maken (wat niet kan), om wakker te worden uit wat een nachtmerrie lijkt (maar realiteit is). En met de wetenschap dat ik nooit of te nimmer nog luister naar mijn vernietigende blik over mezelf. Luisteren naar een blik... klopt niet... Ik weet het, "Zoet" de mascotte diende daar al voor. Die ligt sinds vrijdag ondertussen kapot geknipt in een vuilbak ergens te lande. Maar ik hoef geen mascotte meer. Ik voel het binnenin nu.

Pfff... toch wel raar dat bloggen. Alsof je de volgers kent, iets wil delen. En tegelijk zo openbaar en afstandelijk. Dus ik weet eigenlijk niet goed wat ik met dit bericht wil. Versturen maar? Risico nemen?

(Ik wil toch risico op misvattingen vermijden: ik ben OK! Ik merkte bij vorige berichten dat mijn woorden soms erger overkomen dan ik voel.)

O ja, Veloma is weerom van Fabrizio Paterlini, één van mijn favorieten voor de moment.
Dan is het nu tijd voor een hapje en nadien wordt de naaimachine weer bovengehaald.

Blij dat jullie er zijn! Dankjewel!