24 oktober 2015

knusheid in molenland

Vandaag was ik waar ik lang eens had willen zijn. Kun je het raden? Molenland, vissershaven,... Wol! Ja, ik was bij Jeanet van Blij dat ik brei in Arnemuiden. Een kort bezoek, want er rijden niet veel bussen meer tussen Gent en Zeeland. Een beetje tijd verloren doordat ik niet naar binnen durfde. Alleen op reis gaan, no problem. Maar een winkel binnengaan waar geen andere klant is... Maar het was fijn, en ik was maar heel kort de enige klant.
Nadien nog een korte, maar stevige wandeling tot aan het Veerse meer en terug.

 

Inspiratie te over. Zin! En weer een paar nieuwe wolletjes in huis. Maar eerst...


Traag, maar gestaag groeit de omslagdoek. Mijn eigenste knusheid. Vandaag drie uur op de bus, op de trein naar het werk, in de refter op het werk (een beetje verdoken, ik wil geen aandacht trekken). Ik ben verkocht aan fair isle.

Een hele fijne zondag gewenst!

17 oktober 2015

bloemenstrepen en een geruit pakje

Voor de muts kocht ik 7 bollen wol. Juist. Nogal veel, dat wist ik ook, maar ik herinnerde het mij zo uit het patroon. Die 7 bollen gingen mee op vakantie. En 5 kwamen er onaangeraakt van terug.
Wat ging er mis? Inches en centimeters doorheen gehaspeld? Er in elk geval niet bij stilgestaan dat je nu eenmaal meer bollen nodig hebt, wanneer je met meer kleuren werkt, zoals in de beschrijving.

Thuis was het even twijfelen. Breng ik ze terug naar de winkel? Of toch maar niet...

patroon: Daisy van Ruth Sorensen (het streepje door de "o" moet je erbij denken)

Het werd "toch maar niet". Een grote omslagdoek in fair isle lonkte. Ik zag haar met zo'n exemplaar pronken op een legendarische picknick in het begin van de zomer. En zij maakte een wondermooi exemplaar. Het kriebelde. De daisy-shawl werd geboren... Hoe heerlijk is dit om te doen!


Steken tellen en de kleuren zien verlopen. En op het einde (over een paar weken) één grote lap zachtheid. Precies was ik nodig heb.

Dat brengt me bij mijn vorige blogpost. Hoe fijn jullie reacties waren, hoeveel deugd ze deden, dat schreef ik al in antwoord op de reacties. Toch wil ik nogmaal bedanken. De statistiekjes zijn sindsdien niet meer geraadpleegd. Het blogplezier is teruggevonden en het zelfvertrouwen groeit. :-)

Wat zijn jullie een fijne en warme mensen! De uitgebreide reacties, zomaar een goedemorgenmailtje, en een pakje in de bus! Rood wit geruit lag het naar mij te lonken in mijn rode brievenbus. Aangekondigd, want het liet iets te lang op zich wachten wat tot ongerustheid leidde bij de verzendster. Zacht en toch stevig. Erin een mooi zelfgemaakt en groot houten hart. Het hangt aan de muur naast de keukentafel. De plek waar ik de meeste tijd doorbreng. Ik kijk er vaak naar en dan maakt mijn hart (het organische exemplaar) symbolisch een jubelsprongetje.
De zachtheid komt van Engelse stofjes. De stofjes passen heel mooi bij je theeservies, Esther! Brengt me op een ideetje...
Een dikke dankjewel, Esther! Je bent een schat...


11 oktober 2015

goedgemutst

patroon: Scatness Tam van Kate Davies / garen: Noro Silk garden 4 ply + Rowan felted tweed / naalden nr 4

Goedgemutst? Of toch niet...

De muts is super en heeft een hoog wauw-gehalte. Die wauw duidt enkel en alleen op mezelf. Op mijn fierheid.
Ze is heerlijk zacht. Het randje binnenin is van een restje bamboegaren. Ik had niets anders bij op vakantie... Een gelukkig toeval. De kleur past er niet bij (je ziet het toch niet), maar het voelt veel fijner tegen mijn voorhoofd dan pure wol.


Over dat goedgemutst zijn... Een blogdip heeft zich van me meester gemaakt.

De reden: het lage zelfvertrouwen. Hoeveel vertrouwen ik ook heb op vlak van mijn professioneel kunnen, zo weinig heb ik er wat mijn persoonlijkheid betreft.
De trigger: een fors dalend aantal pageviews. Het klinkt zo banaal, zo futiel. En dat is het in mijn rationele ogen ook. Maar gevoelsmatig ligt dat wat anders...
De dooddoener: vergelijken hoeveel reacties er komen op blogs van vergelijkbare grootte.
De laatste druppel: de uitspraak van een voor mij heel belangrijk persoon: "Waarom zouden mensen die jou niet kennen, geïnteresseerd zijn?". Die uitspraak is hier natuurlijk uit zijn context gerukt. Maar toch... de twijfel heeft zich genesteld. Twijfel over wie ik ben in relatie tot anderen. En wanhoop, of het ooit, ooit, ooit nog goedkomt. Of ik ooit de vaardigheden kan inhalen die je normaal als kind, tiener, puber leert. En ja, ik heb ondertussen ontzettend veel geleerd, en ja, ik ga nog vooruit. Maar als ik zou weten dat dit het eindpunt is, dat ik niet de capaciteit heb om verder te evolueren, dan zou het niet meer hoeven. Maar gelukkig weet ik dat niet en sta ik verder elke dag vol goede moed op.

Voor ik het vergeet, nog de laatste vakantiefoto. De vakantie van A. Elke dag een foto te beginnen van de linkerbovenhoek en vervolgens met de klok mee.


Een fijne week gewenst!

4 oktober 2015

vakantie - deel 2


Dag 6 speelde zich af op de grens tussen land en zee. Een boottocht in de Golf du Morbihan in de voormiddag (na de obligate fietstocht; de plek waar ik was had geen openbaar vervoer, behalve die ene bus om 07u12). Een gevecht tegen de bijtende wind, die ik na een dik uur, ondanks fleece, jas en sjaal, verloor. Een lekkere pannenkoek met appel, karamel en zoute boter op een terras (uit de wind, heerlijk) op het Ile des Moines. Hoe stil was het daar. Zo stil dat mensen spontaan gingen fluisteren.

Nadien was het tijd voor actie. Een fikse wandeling leidde me helemaal het eiland rond. Op de grens tussen land en zee. Dennen met boeien ertussen. Of strand met eikels en dennennaalden.
Een wandeling met risico's ook. Het wandelpad maakte in mijn ogen een vreemde kronkel, die ik wou afsnijden door op het strand te wandelen. Opkomend tij, maar nog een veilige marge. Komt wel goed, dacht ik. Maar de rotswand werd hoger en steiler. En het water steeg. Ik voelde me toch vrij roekeloos. Het afsnijden van de rare kronkel werd een fikse ommetoer met behoorlijk wat schrammen door me een weg te banen door varens zo hoog als mezelf en vele braamstruiken.
Risico 2: aangesproken worden door een man die me aanraadt niet teveel te treuzelen, want "On vient de démolir un nid de ...". Wat die "..." waren, begreep ik niet. Bleken grote bijen te zijn. OK, boodschap aangekomen. Geen foto's meer maken en doorstappen.

Na twee gemiste boten (de ene vertrok net toen ik aankwam, bij de tweede, een half uur later, bleek ik aan de verkeerde kade te staan) en de obligate fietstocht, kwam ik moe en voldaan aan in mijn "roulotte".


Op dag 7 lonkte de echte zee weer. De baai en de kust volgend richting Carnac. Vaststellen hoe een wandelpad zomaar kan eindigen op een hek. Blijkbaar had iemand de onweerstaanbare drang om net daar een huis neer te poten. Mijn kaart vertelt zo'n dingen niet... Een dag van omrijden, die me wel veel mooie plekken heeft getoond.


Zie je al die gouden spikkeltjes op het strand?


Dag 8 was er één van rustig aan doen. Een geleid bezoek aan de cairn van Gavrinis (dolmen bedolven onder een hele berg stenen) stond op het programma. De boterhammen werden opgegeten in de haven, in aanwezigheid van een meeuw met campingkippengedrag. Hoewel de meeuw toch wel argwanender was dan de campingkippen.


De cairn was schitterend! Op alle 14 stenen van de dolmen waren geometrische en meer figuratieve vormen uitgekapt. De oudheid liet zich voelen. Bij alle andere dolmens die ik zag, had ik dat gevoel niet. Waarschijnlijk komt dit doordat deze op een eilandje staat. Geen huizen er rond, geen prikkeldraad in de nabije omgeving. Zo moet het toen ook geweest zijn.

Maar misschien werd ik nog wel het meest geraakt door die schitterende eik.


En op dag 9 is het glas leeg, het boek uit en wacht de trein.

Rest me nog alleen de muts te tonen die ik op de trein begon en ondertussen afwerkte. Maar dat is voor een volgende keer.

vakantie - deel 1

Met heimwee denk ik terug aan een week Bretagne. Even pauze, rust. Geen angstaanjagende toekomst, maar gewoon in het moment. Niet dat die momenten allemaal zo makkelijk waren. Toch was er elke dag een moment dat alles klopte. En die koester ik.

Dag 1 was er één van reizen. Nota bene overstappen in Parijs, wat de nodige stress gaf. Als eerste uitstappen in de Nord, speuren naar metrolijn 4 en hop de net binnenrijdende metro in. Met mijn zware rugzak en vouwfiets een weg banen door de honderden reizigers in Montparnasse. Gelukt!
In Auray wisselde ik de trein voor de vouwfiets. Langs kleine weggetjes en paden naar de camping in Le Bono rijden (aan de Golf du Morbihan). Fijn! Maar zo mountainbiken in de bossen op een vouwfiets en met een zware rugzak, dat is toch niet zo evident...


Dag 2 begon in een miezerige regen en eindigde in stralende zon. Met tussendoor een hevige regenbui. Het had wel iets, dat schuilen onder een grote eik met dicht bladerdak, luisteren naar het getik van de regen, voelen hoe de blaadjes uiteindelijk toch bezwijken onder de druppels.

De vakantie werd ingezet met een lange wandeling in de buurt. De geur van wier en die van dennen wisselden elkaar af. De doorkijkjes tussen de bomen met zicht op het water zijn al snel mijn favoriet. En dan nog liefst met tegenlicht.


Op dag 3 overtrof ik mezelf en reed een zestigtal kilometer op mijn vouwfiets. Nu is 60 km fietsen niet zo veel, maar op mijn vouwfiets kan dat tellen! Want hoe handig zoiets ook is, ik zit daar behoorlijk ineengedoken op. Reken daar nog eens het te kleine zadel bij, wat maakt dat het comfort ver te zoeken is.

De fietstocht bracht mij langs een aantal megalieten in en rond Carnac. En bij de echte zee, met echte golven die rollen en breken op het strand. Dat past beter bij me dan het kabbelende water van de Golf du Morbihan.


Op dag 4 had ik nood aan mensen rond mij. Opnieuw de fiets op en een dertigtal km tot in Vannes gereden. Kleine paadjes, deels ook te voet, waar fietsen verboden was. Schitterende doorkijkjes en die herfst, zo mooi zag ik ze nog nooit... Rozenbottels en bessen in elke tint van rood tot blauw. Miljarden dennennaalden en miljoenen eikels die zo heerlijk knisperen onder mijn banden.

Hoewel ik het weet, liet ik me toch weer vangen. Alleen een stad bezoeken accentueert de eenzaamheid alleen maar. De meeste mensen keuvelen per twee, babbelen... De moed zonk me in de schoenen. Gelukkig was daar wel het mooie winkeltje. Met de moed was ook de energie weg. Een stuk van de terugweg deed ik met de bus (lang leve de vouwfiets).


Dag 5 stond in het teken van rust vinden. In de voormiddag werd de sjaal afgewerkt. Gezelschap van de campingkippen. Hoewel ik dat gezelschap iets minder op prijs stelde tijdens mijn middageten. Elke kruimel werd weggepikt, bijna voor die de grond kon raken. Ik vreesde een beetje voor mijn tenen. Of erger, een kip die opspringt en mijn stuk brood zelf aanvalt.


In de namiddag heb ik een eindje gewandeld. En vooral veel gelezen. De voeten bungelend in het water. Liggend op het randje die je op de foto ziet. Zalige rust gevonden. Pas onderbroken toen ik nattigheid voelde aan mijn broek en een droger oord moest opzoeken.

"Als je het licht niet kunt zien" van Anthony Doerr. Echt een prachtig boek! Hij schrijft zoals ik het graag heb. Met enorm veel gevoel. Ingetogen, liefdevol, warm. En het is heerlijk dik...


De kleuren van de herfst. Hoe mooi...

En de rest, dat is voor over een paar dagen. Zo kan ik nog eens mijmeren over vakantie, terwijl ik weer aan het werk ben.

2 oktober 2015

stormy sea getest

De stormy sea sjaal is getest en goed (perfect) bevonden. Zijdezacht en soepel. Zon of lichaamswarmte worden zo geabsorbeerd zodat de sjaal warmte uitstraalt. Een echte koestersjaal.


Ze herinnert aan Bretoense kusten, rotsblokken, voeten bungelend in de zee. Zacht geklots van golven (de storm bleef uit, dus of de kleur haar naam eer aan doet, is niet getest).
Zachte nachten in het bovenste stapelbed van mijn tijdelijke woonwagen. Zacht omdat ik de sjaal als hoofdkussen mee in bed nam. Niet in de betekenis van gematigde temperatuur, want koud was het wel.


patroon: Fallen leaves van Wieke van Keulen

En nu? Een sjaalstop? Ik kan al bijna een kleerkast vullen met sjaals (mits enige overdrijving). Een webshop beginnen als ik de drang niet kan weerstaan? Maar maak ik wel graag in opdracht? Of als ik maak, zomaar, geraakt dat dan ook verkocht? Stof om na te denken.

Ik zag in Vannes een heel tof winkeltje. Allemaal handgemaakt gerief, geleverd door een dertigtal ontwerpsters. Ik werd binnengetrokken doordat er heel wat lampenkappen in Soft Cactus stofjes hingen. Volgens de verkoopster werkt de ontwerpster ervan een aantal maanden per jaar in Bali en koopt ze daar ook haar stoffen in. Ik vrees dat ik haar een illusie armer gemaakt heb...
Zo'n winkeltje doet dromen...