27 maart 2016

een roze wonder

Een roze wonder is geschied...

Weken is het hier al stilletjes. Een half jaar keihard gewerkt aan een groot project op het werk. Dat groepsproject, waar maar met een zeer beperkte "groep" aan gewerkt werd. Veel frustratie en ontgoocheling tegen het eind. Er genoeg van hebben...

En dan is het af. Een kortstondige opluchting, een voldaan gevoel. Om de hoek komt de leegte loeren en slaat hard toe.  Wanneer de voldoening, de gedrevenheid werksgewijs wegvalt, is er niet veel meer om voor te leven. Een vaststelling. Een verwilderde blik. Dat is niet hoe ik het wil.

Gaandeweg heb ik leren omgaan met dippen. Ze horen bij mij. Maar fijn is het niet. De ontreddering blijft even erg.


Tot deze namiddag. Tussen de energieloze momenten door, kwam dit vest er. Ik trok er met lange benen op uit om foto's te maken. En zie, roze helpt... Er was zon. Er was veel wind. En ik begon te spelen met de zelfontspanner. Niet het plan, maar o zo fijn. Want... ik vond mezelf wel OK op de foto's. Een rariteit is dat. Ik kreeg zelfs even zin om te springen voor de foto. Zo met de armen in de lucht... Niet gedurfd. Dat is voor een volgende keer.


Dan rest me nog een welgemeend dankjewel te zeggen aan mijn lieve blogvriendinnen. De vele attenties en harten onder de riem worden gekoesterd! Allemaal lichtpuntjes...

weetjes:
patroon:  Susanne Cardigan van Compagnie M.
               maat 46
stof:        Firefly dark knit van bij Den Depot
               Lillestoff uni orchid van bij Cas & Nina

14 maart 2016

een trui en een mededeling

Ja, het is officieel: ik, die absoluut niet te verleiden is door de meest verleidelijke en veelbelovende reclame, ik heb me laten verleiden tot vrolijkere kleuren. Ik kocht zonet zowaar een oudroze tricot om nog een Susanne Cardigan uit te maken. Bijna had ik ook nog een bessenkleurig katoentje met bloemen gekocht om er een jurk bij te maken. Maar één, ik moet eerst maar een proefjurk maken, want het is geleden van de lagere schooltijd dat ik nog een jurk droeg. En twee, stof voor een jurk wil ik toch eerst voelen. Het moet enige stevigheid hebben. Maar mooi was het wel.

Een tweede officiële mededeling: in de maanden maart en april koop ik geen stof of wol meer. Niet dat de voorraad zo gigantisch is. Ik koop en gebruik. Enkel restjes blijven over. Maar de portemonnee vindt het niet meer zo leuk. Mits enige creativiteit kunnen er nog naar hartenlust kleine en grotere restlappen verwerkt worden.

Dit terzijde. Waar het over zou gaan, is dit:


De onmogelijk te fotograferen trui... De kleur op de eerste foto is goed. De rest is vrij belabberd.
De trui is gisteren al goedgekeurd door mezelf. Heerlijk zacht, zit zo comfortabel. De mouwen zijn wat kort, maar getuige de reacties op IG en vandaag op het werk, is dat helemaal niet erg.

Al even moeilijk als de kleur goed krijgen, is foto's maken van mezelf. De mooie bloemen van de markt proberen het plaatje te redden.


weetjes:
patroon: Rhombille uit Pom Pom Quaterly
garen:     Malabrigo worsted (Ja, Wol in Rotterdam; ook het patroon vond ik daar)
               100% merino
               100 g = 210 yards
               5 strengen mint
naalden: 6,5 mm (5,5 voor kraag)
maat:      5, vanaf nek 4

11 maart 2016

lente op het lijf

Zij gaf mij de raad om mijn kleurengamma omver te gooien en te gaan voor bloemen. Instant vrolijkheid verzekerd. Uren vertoefde ik in webwinkels. Op zoek naar het perfecte stofje in een vrolijke print. Moeilijk wanneer je steeds geneigd bent om naar blauw te grijpen. Ik zocht bessenkleurige tinten, maar vond niet. Uiteindelijk werd het iets met bloemen, blauwe wel te verstaan. De zoektocht naar een bijpassende effen tricot werd verdergezet in een stenen winkel. En zeg nu zelf: dit is lente! Niet?


Het geluk was aan mijn zijde. Terwijl ik stof zocht, werd het patroon me bijna in de schoot geworpen. Compagnie M. lanceerde net op het juiste moment, aan het begin van mijn drie dagen verlof, het patroon van de Susanne Cardigan. Een zalig patroon om te maken. En een absoluut tof vest om te dragen. Ik ben fan van de zakken. Handen in de broekzakken, dat is zowat mijn meest comfortabele houding. Als vanzelf vonden de handen dus de weg naar de grote zakken.


En nu ga ik herhalen wat ik gisteren ook deed: een terrasje doen, zonder jas, enkel met dit vest, me laten verwarmen door de zon, troostende warmte, en breien aan die andere trui.

Heb een fijne namiddag!

weetjes:
patroon:  Susanne Cardigan van Compagnie M.
               maat 46
stof:        tricot bloem grijs (Riley Blake) van bij Klijntje
               effen groene tricot van bij Stoffen Artevelde

5 maart 2016

over lijf, t-shirt en trui

Al een paar weken gemaakt, maar vooralsnog ongeblogd: de Kylie Knit Top van StyleArc. Zelf kleren maken, confronteert me met dat lijf van me waarin ik me niet goed voel. Misschien dat ik het bloggen daarom uitstel...


Het lijf herbergt de persoon die ik ben, en waarmee ik nu al redelijk overweg kan (OK, dan spreken we niet van die boze en bittere persoon die ik ook vaak ben de laatste weken). Naast die persoon herbergt het lijf vooral een bodemloze eenzaamheid. Die bodemloze put moet volgegeten worden. Instant verlichting van de leegte. En langzaamaan een steeds slechtere band met het lijf.

Of het lichaam verwaarlozen als uiting van... van wanhoop? Zoals daar is: 's avonds, als de dag voorbij is, troost vinden in het overslaan van tanden poetsen. Gekke ik.

Ach...

Ondertussen krijgt deze wolk zachtheid steeds meer vorm:


Heb een fijn weekend!

weetjes:
patroon:  Kylie Knit Top van StyleArc
stof:        tricot Tiny Dancer Midnight Knit + effen tricot van bij Den Depot