het breimeesterwerk

patroon: Daisy (Tusindfryd) van Ruth Sorensen

En zo is er na bijna twee maanden weer tijd voor iets anders. Aangemoedigd door jullie reacties op mijn vorig bericht, ben ik vandaag gestart met een nieuwe pop.

Zo meteen bellen de drie neefjes aan voor een logeerpartijtje vol gezelschapsspelen en knutselen (en hopelijk zonder al te veel ruzie).

Heb nog een fijn weekend!

af, en nieuw begin?

Af! Hij is af! Een slechte foto bij flitslicht. Een absoluut niet romantische locatie. Daar ligt hij te drogen. Te ruiken naar lavendel, van de Eucalan. Mij te vervullen met trots.

In het weekend maak ik betere foto's. Maar ik kon niet wachten om toch al iets te tonen.

Deze foto is ook een alibi om het over iets anders te hebben.








Al jaren loop ik met het idee om een zelfstandig bijberoep te beginnen. Niets groots, niets om te verdienen (maar ik wil geen wetten overtreden). Een webwinkel is één onderdeel van mijn droom. Als test ga ik nog een paar poppen maken. En als ik het fijn vind om te maken zonder dat ik weet voor wie, dan zet ik de stap.
Het allerfijnste aan iets maken, is immers de warmte, het graag zien, dat ik dan voel voor de persoon waarvoor ik iets maak. Er is verbondenheid. Zo ook als ik voor mezelf maak. Dan is er de belofte van geborgenheid, troost, warmte. De verwennerij. In die zin is een pop niet zomaar iets. Dat is op zich al een emotionelere activiteit dan zeg maar een tas maken voor niemand in het bijzonder. Even afwachten hoe het zal zijn dus en daarna een beslissing nemen.

Sinds mijn workshop in juli voel ik ook het verlangen om dat vaker te doen. Ik heb een heleboel bezwaren. Daar ben ik een kei in: bezwaren vinden om een verlangen de kop in te drukken (dan spreekt de angst). Ik ga die bezwaren nog even voor mezelf houden.
Wat ik graag van jullie zou weten, is, gesteld dat ik een workshop zou geven, en gesteld dat je geïnteresseerd zou zijn, wát je dan precies zou willen leren. Nu, dat "leren" moet met een tikkeltje zout genomen worden. Ik heb zelf immers geen enkele scholing en dus helemaal niet de pretentie om eens te gaan zeggen hoe het moet. Ik zie het eerder als samen aan iets werken en daarin begeleiden.
Ik vraag dit omdat het misschien helpt de bezwaren te overschaduwen en mijn fantasie de vrije loop te laten gaan.

Liefs

ben ik onverantwoord?

Ben ik onverantwoord omdat ik vandaag ging werken in Brussel?

Vandaag 06u23, een sms van het werk dat ik thuis mag werken. Fijn. Maar met een laptop in Brussel valt er thuis niet veel te werken. Ik stel het vertrek uit. Toch niet helemaal gerust ben ik. Als er een aanslag is, dan zal die in volle ochtendspits zijn, redeneer ik. Dus ik vertrek iets later. Een trein die normaal overvol is, is ei zo na leeg. Daar begint het al. Ben ik onverantwoord bezig? Nog een sms van het diensthoofd: dat er niemand in Brussel zal zijn; dat we contact zullen houden per mail. Een conducteur komt binnen. Ik schrik van de plotse beweging. We staan stil in Brussel-Zuid. Er wordt omgeroepen dat er geen treinen meer verder rijden wegens personen op het spoor. De moeder belt, of ik wel veilig ben. Ik overtuig haar dat de mensen op het spoor eerder met de treinstaking zullen te maken hebben dan met terreur. Bang ben ik niet. Wel stel ik de simpele actie "naar het werk gaan" in vraag.

In Brussel zie ik niets. Geen militairen, geen politie. Het is er zo stil. Ingang 1 van het werk is dicht. Ingang 2, de garage evenzeer. Ingang 3 ook. Was de "niemand" van mijn diensthoofd echt niemand? Terug naar ingang 1. En ja, nu stond er een bewaker (die is er normaal niet), die me binnenliet op vertoon van mijn badge. Nog nooit was het zo stil op het werk. De enige was ik niet, maar het scheelde niet veel.

En nu? De laptop ligt hier. En als het dreigingsniveau morgen nog 4 is, werk ik thuis.

Dit is voor de nieuwsgierigen onder jullie. Nog een goede week te gaan, en dan zal het af zijn.

koestermomentjes

Om broze dromen te verjagen en droevige gedachten weg te nemen. Daarom was dit brievenbusgeluk mijn deel. Dat schreef deze schat van een vrouw op het bijgevoegde kaartje. Een nare droom had ik nog. Maar dat is maar wat het is, een droom, niet echt. De verdrietige gedachten daarentegen... die zijn getemperd door een portie mildheid, hoop en voorzichtige ondernemingszin.

Een goed gesprek legde daarvoor de basis. De vele fijne reacties die ik krijg op mijn blog dragen daar veel aan bij. Zomaar, ineens, een pakje in de bus vinden, brengt warmte, tastbaarder, doet me koesteren. Een beetje een raar woord dat laatste. 't Is bij gebrek aan beter. Dankjewel, lieve Kris!

Nog een bijzonder moment: de omslagdoek is opengeknipt en die voor het eerst om me heen leggen. Voorzichtig, want de naden moeten nog afgewerkt worden. En nadien: massaal veel pluisjes op mijn gilet. Hmmm, hopelijk mindert dit na het wassen van de omslagdoek.

uit een andere wereld

Beelden tuimelen door mijn hoofd en buik. Beelden van gruwel, zoveel angst zo dichtbij. Beelden van een keuken in schemerlicht, Hannah op de kast, een vierjarig neefje dat boven zoekt naar de slaap. Nee, ik ben niet bang. Maar ik voel me wel heel klein, nietig, vluchtig. Ik ben niet bang voor mezelf. Voel wel de pijn, de angst om wie me dierbaar is te verliezen.

Heb zoete dromen deze nacht.

smelten

Ik smelt wanneer ik naar Hannah kijk. Ik gloei van trots. Voldaan omdat ik erin geslaagd ben ondanks de futloosheid kleertjes te maken die bij haar passen. En een beetje triest omdat het me zoveel moeite kost.

Ik smelt wanneer ik jullie reacties lees. Ik gloei, word warm door zoveel liefs. Het helpt me om te voelen en te laten bestaan. En ik hoop dat ik niet ongewild de boodschap geef zielig te zijn. Want dat ben ik niet. Het is fijn te kunnen delen wat is, zonder meer...

Volgend weekend maak ik foto's bij daglicht. Veel foto's.

Een virtuele zoen van me

Hannah

Hannah...

Ik weet niet wat ik bij je voel, waarvoor je staat. Het was fijn jou te maken bij Betsie. Maar ook o zo vermoeiend om een dag lang mijn best te moeten doen om sociaal te zijn. Sociaal zijn, dat is niet iets wat ik ben, wel iets waar ik veel moeite voor moet doen. Ik kijk dus naar jou met een dubbel gevoel, zoals ik ook naar mezelf kijk. Willen koesteren, tegen de borst houden; en willen wegduwen, stom vinden.

Vandaag zou ik kleertjes voor je maken. Ik ben daar ook al een dag lang aan bezig. 't Is te zeggen: zoeken, geen zin meer, weer zoeken, toch iets vinden, patroon printen, geen zin, geen energie, opnieuw beginnen... Het leven zoals het is - de leegte. Te bekend.

Laat ik jou koesteren. Laat ik me tot doel nemen een jurkje voor je te maken vandaag. Alleen dat. En dan zie ik morgen wel verder.

Welkom, lieve meid.

wollig verlangen

Zie hier het resultaat van twee dagen spincursus.

Variërend van naalddikte 2 tot 7 of zo (Jij bepaalt de draaddikte, zei de juf. Laten we het erop houden dat ik die intentie had, maar in de praktijk niet veel te zeggen had aan het spinnewiel.).
Met de nodige kronkels, wolophopingen en restjes mos en stro (Art yarn heet dat dan wanneer je het expres zou doen.).

Het was even slikken om de ongewassen, vers van het schaap wol door mijn handen te laten gaan. Vooral waar de wol eerder bruin dan gelig was... Maar eenmaal dat overwonnen, was het fijn! Spinnen, pottendraaien, houtdraaien... Van vormeloos naar vorm door simpele handbewegingen (simpel in de betekenis van eenvoudig, niet als "gemakkelijk"). Ik hou daar zo enorm van. Glasblazen is ook zoiets. Dat staat nog op het verlanglijstje.
Voor de moment ontbreken de financiële middelen en de ruimte om een spinnewiel aan te schaffen. Ooit komt dat er nog wel van...

De omslagdoek groeit. Naar mijn zin iets te veel in de lengte, maar ach, dat geeft niet. Nog vier rijen bloemen te gaan. Stilaan zie ik ernaar uit om aan de rand te beginnen.

Creatief zijn kost me de laatste weken te veel energie. Of beter, vraagt energie die ik niet heb. Dus ik brei, en brei en brei, ook al vind ik dat niet altijd even fijn. Niet nadenken en tellen. En wanneer er weer een rij bloemen af is, verwonderd kijken en dromen van het eindresultaat (en van gelukkigere tijden, dat ook).

Liefs!