moeten en ik

Moeten en ik. Dat gaat niet samen. Gek is dat soms.

Een tweetal maanden geleden werd een handwerkruil gelanceerd op de facebookpagina van Wolbewerkers. Ik had wel zin om mee te doen. Maar er waren ook bezwaren: weinig energie, verhuisstress, nog te onzeker over mijn spincapaciteiten. Tot eind november, toen verscheen er een berichtje dat het niet noodzakelijk uit wol moest zijn. Tassen naaien kan ik wél, en ik had er net twee gemaakt, dus een derde kon ook nog wel. Dus met veel plezier schreef ik me in. En toen moest het.

Zin maakte plaats voor onzekerheid. Is het wel een groot genoeg cadeau? Mijn ruilpartner is voor mij aan het breien... Zal ze het mooi vinden? Ze houdt van felle kleuren en oudroze, schreef ze me. Ga ik niet ergens een foutje maken waardoor de tas snel stuk gaat? Dus in plaats van eraan te beginnen, stel ik uit.

 Maar nu is ze af. Het eerste naaiwerkje in het nieuwe huis. En het was zo fijn om te maken! Ze staat nog even op het aanrecht, totdat ook zij klaar is. Telkens ik ernaar kijk, voel ik iets van trots. En ook een beetje schrik voor haar reactie.