moeten en ik

Moeten en ik. Dat gaat niet samen. Gek is dat soms.

Een tweetal maanden geleden werd een handwerkruil gelanceerd op de facebookpagina van Wolbewerkers. Ik had wel zin om mee te doen. Maar er waren ook bezwaren: weinig energie, verhuisstress, nog te onzeker over mijn spincapaciteiten. Tot eind november, toen verscheen er een berichtje dat het niet noodzakelijk uit wol moest zijn. Tassen naaien kan ik wél, en ik had er net twee gemaakt, dus een derde kon ook nog wel. Dus met veel plezier schreef ik me in. En toen moest het.

Zin maakte plaats voor onzekerheid. Is het wel een groot genoeg cadeau? Mijn ruilpartner is voor mij aan het breien... Zal ze het mooi vinden? Ze houdt van felle kleuren en oudroze, schreef ze me. Ga ik niet ergens een foutje maken waardoor de tas snel stuk gaat? Dus in plaats van eraan te beginnen, stel ik uit.

 Maar nu is ze af. Het eerste naaiwerkje in het nieuwe huis. En het was zo fijn om te maken! Ze staat nog even op het aanrecht, totdat ook zij klaar is. Telkens ik ernaar kijk, voel ik iets van trots. En ook een beetje schrik voor haar reactie.

thuis

Toen ik begin 2017 ophield met bloggen, had ik net een huis gekocht. Verwachtingsvol was ik. Hopend om eindelijk een plek te vinden waar ik kon thuis zijn en tot rust komen. Het draaide anders uit. Het huis was een nachtmerrie van verborgen gebreken. Extreem vochtige vloer en een doordringende stank. Jarenlang zoeken door gespecialiseerde firma's leverde niets op. Tenzij dan "misschien is het dit...", "misschien kan je dat eens proberen...", met als gemene deler "misschien" en absoluut geen garantie op succes. Geen enkele "misschien" werd echter door meerdere mensen uitgesproken. Niet simpel voor een leek in bouwtechnische zaken om dan te beslissen. Met perioden zat ik meer op een bankje in de stad dan thuis. Thuis, het echte thuis, niet de bakstenen, bleef een verre droom.

Nu staat het huis te koop. Spotgoedkoop, want geen enkel gebrek verzwijg ik. En ik, ik zit sinds zaterdag in een nieuw huis. Een huurhuis. Kopen doe ik nooit meer.

Zo gefocust was mijn geest op problemen. Jarenlang. Zo in beslag genomen, dat nu ik in het nieuwe huis zit, opnieuw vocht zie in de vloer, opnieuw onaangename geuren ruik. Het is te onwerkelijk om waar te zijn. Misschien is het ook niet waar. Dat hoop ik zo. Ik hoop dat mijn hoofd me misleidt, dat obsessief-compulsief stukje dat nog niet beseft dat de situatie veranderd is. Ondertussen vecht ik tegen de drang om overal te gaan snuffelen, om op mijn knieën op de grond te zitten en te turen naar de vloer. Lastig en allesbehalve een zorgeloos nieuw begin. Maar ik blijf hoopvol.

Het is trouwens een zalig ruim huis. Met een heuse hobbykamer! Iets waar ik al 20 jaar van droom. En een living zo groot dat ik heel wat mensen kan ontvangen. Mensen die ik nog niet ken, maar dat komt vast nog.

En het allerzaligste, is dat de tweede dag al de bel ging. Het buurmeisje had een tekening voor mij gemaakt. Een welkom-tekening. Hoe heerlijk is dat! En er is een Whatsapp-groepje van de buren, en een Facebook-groep. Zo fijn om me omringd te voelen door betrokken mensen. Dat alleen al maakt het hier meer thuis dan ik ooit gekend heb.