28 mei 2014

de voorlaatste keer


Het dekentje, voor de voorlaatste keer. De volgende keer is het af.

De rand wordt eraan gebreid tijdens mijn kampeerweekend. Deken, wol en breinaald zitten in de valies. Een lekker warm werkje in dit sombere en kille weer.

Het eindeloze aantal draadjes is voor tijdens de ettelijke treinuren die vanaf maandag weer verslonden zullen worden. Ik ben best wel gespannen voor het nieuwe werk. Maar nu eerst kamperen!

Een fijn lang weekend gewenst!

23 mei 2014

de dublintas!

Ik stel u voor: de dublintas!

Ze heeft iets van Stella (de vorm) en van Betty (het ritsvakje en de hengels) en van de nobele naamloze (de binnenzakjes).

Ze is precies op maat gemaakt om als handbagage mee te kunnen met Aer Lingus.

En om voldoende kleren mee te kunnen nemen voor een week, is het gewicht zoveel mogelijk beperkt. Ze heeft dus iets van een ineenzakkende pudding (vlieseline H250 binnen en H630 buiten). Behalve de bodem tot halfweg het zijpaneel, daar zit wat extra stevigheid met vlieseline S520.



Gevuld zou de dublintas beter presenteren. Maar ik heb daar nu geen zin in. Dat stel ik nog even uit totdat ik ze kan vullen voor echt.

De foto's zijn gemaakt in de regen. Het badje "HG waterdicht voor textiel" heeft zijn nut bewezen.

Na regen is er zonneschijn. Perfect om buiten een blogberichtje te schrijven.

Nu ben ik nog bezig met een laatste Dublin-attribuut. Een compleet nutteloos één, dat alleen maar plaats en gewicht inneemt. Maar het is er eentje waar ik zin in had. Rara...

19 mei 2014

met het risico om...

 ... om een beetje afgezaagd te worden. Nog maar eens een update van het dekentje. Nog één paneel en een boord te gaan. En veel, veel draadjes om in te stoppen...

En hiernaast het bewijs dat ik wel degelijk begonnen ben aan de tas. Ettelijke naai-uurtjes verder is de binnentas ook al helemaal af. Ik heb de naai-drive opnieuw gevonden en verdeel mijn tijd tussen de naaimachine en genieten van de zon. Fijn!

14 mei 2014

tijd verliezen heet het

Ik heb tijd en benut ze niet. Tijd verliezen heet dat.
Ik weet vaak niet wat ik wil doen, maar zelfs al weet ik dat wel, dan doe ik het nog niet. Uitstellen heet dat. Straks, morgen. En morgen is het opnieuw: straks, morgen.
Ik ben daar een kei in. En ik ben er verre van gelukkig mee. De tijd doorkomen in plaats van te leven heet dat. Ik weet wel hoe het komt, daar niet van.

Je leidt het leven van een bejaarde in een verzorgingstehuis en je bent maar 40, zei iemand me vandaag. Dat klopt wel. Toch voor de tijd dat ik alleen ben. In gezelschap ben ik wel een echte bijna veertiger. Dan leef ik.

Zonet zag ik een reportage over een jonge vrouw met dromen, die toch niet in gang geraakt. De boodschap: leef nu, maak er het beste van. Herkenbaar, ook al is dromen een te groot woord voor mij.

Maar tot daar: vanaf morgenvroeg wordt er gestart met wat ik op dit moment wel weet dat ik wil, namelijk een tas maken om mee te nemen naar Dublin. We reizen low budget met enkel handbagage. Uitdaging is dus om een tas te maken die precies de toegelaten afmetingen heeft, zodat ik toch voldoende kan meenemen om een week door te komen. (Trouwens niet eerlijk dat het toegelaten gewicht geen rekening houdt met de lichaamsbouw van de reiziger. Vind je niet? :-) Grote mensen hebben toch meer omvangrijke en zwaardere kleren?)

Ik vertel dit maar, zodat ik een stok achter de deur heb om er morgenvroeg effectief aan te beginnen.

Hierbij nog de vorderingen aan het dekentje. Het tweede paneel is af (en het derde ondertussen halfweg, want de foto is van enkele dagen terug). Ik hou van de diagonalen die ontstaan.


En dit is een stapeltje handdoekjes (alias zweetdoekjes) voor het koor. Zwart met rode lippen is ons handelsmerk, zoals je ziet op mijn "uniform-T-shirt" (dat voor alle duidelijkheid niet zelf gemaakt is).


9 mei 2014

goed nieuws

Na drie dagen knippen, lijmen, naaien en te dikke touwtjes door te dunne parelgaatjes prutsen (pas bij dat laatste begon het nogal veel op bandwerk te lijken), kreeg ik deze voormiddag het heuglijke nieuws dat ik werk heb! Het geluk van 35 hartenvogels? Het geluk van meeleven en duimen van (blog-)vrienden? Voor dat laatste ben ik in elk geval heel dankbaar. Niets zo fijn als je omringd te weten.

Ik probeer nu wat meer te genieten van mijn laatste weken thuis. En op 1 juni start ik als business analist bij de RVA. Dat wordt een serieuze verandering, één die ik met veel plezier aanga.

Heb een fijn weekend!


6 mei 2014

bandwerk?

 
Zijn de hartenvogels bandwerk?

In de strikte zin van het woord natuurlijk wel. Ik maak ze niet per stuk, maar per 10 of zo. Nu overtref ik mezelf met 35 stuks ineens. Ik wil een voorraadje aanleggen en internationaal gaan in Dublin. Enkelingen uit de zingende holebigemeenschap een onverwacht souvenirtje aanbieden...

Voelt dit als bandwerk? Nee! Gelukkig niet. Zou dat komen omdat er per vogel niet zoveel werk aan is? Knippen, lijmen, naaien. That's it. Ik doe het graag.

Ik zag in april een blogbericht van Moois van 'm(i)e' over het hoofd. In dat blogbericht kreeg ik ook een award. Dankjewel daarvoor!

2 mei 2014

lang geleden

Ik ben het bloggen wat kwijt. Het lijkt alsof ik niets meer te vertellen heb. Raar.

Dit dekentje, of beter dit eerste vierde van een dekentje, maakte ik hoofdzakelijk tijdens de lange treinrit naar en van het Zwarte Woud. De blokjes zijn ongeveer op 10x10 cm. Waartoe het zal dienen? Een knuffeldekentje voor in bed? Mijn grootmoeder maakte een dekentje bij de geboorte van elk kleinkind. Na 30 jaar wekelijks wassen, was mijn dekentje meer gat dan deken. Ik kocht er toen een nieuw. Nu misschien een zelfgemaakt? Ach, ik wou gewoon dit eens proberen. Helaas iets minder kleurrijk om de prijs wat te drukken.

Hebben jullie dat ook, jezelf willen omringen met dingen die staan voor geborgenheid, veiligheid, warmte? Ik ken natuurlijk wel meerdere mensen die houden van knuffels en zo, maar toch lijkt het alsof ik dat een graad erger heb. Alsof ik daarin ben blijven steken in mijn kindertijd. Soms schaam ik me daarom.


Vijf hartenvogels kozen voor een internationale vluchtroute. Vier bleven achter in het Zwarte Woud en eentje streek neer op deze beroemde Keulse trappen. Daarmee zijn alle vogels uitgevlogen en wordt het tijd om een nieuw nest te maken.