30 juli 2015

gehaakte robuustheid

Alleen op vakantie gaan... voor mij is het dan onontbeerlijk om een bliksemafleider te hebben. Waarbij onder bliksem verstaan wordt: hardnekkige muizenissen of een voorbij flitsend onprettig gevoel. Lezen, schrijven... maar nu was het haken.

Een bol Unicat werd besteld. Jeanstinten. Gecombineerd met witte katoen zou dat een leuk marine-effect geven, dacht ik. Alleen, ik vertrok, en de Unicat was nog niet in mijn bezit. Als alternatief koos ik voor mijn geliefde Nora Taiyo Sport. En zeg nu zelf: hoeveel beter kan een sjaal opgaan in zijn omgeving? Ik was aangenaam verrast dat de kleuren zo schitterend overeenkwamen met de keien, de zee, het groene dorre klifgras. De perfecte vakantiesjaal!


O, pardon, een colsjaal is natuurlijk geen sjaal. Zoiets had ik nog niet. Dat mocht nog gehaakt worden. De inspiratie vond ik bij Jellina. Ik hou van zijn robuustheid, zijn zwaarte.


Een heel fijn weekend gewenst!
(dagje vakantie voor de verjaardag van het metekindje, joepie!)


27 juli 2015

vakantie

Terug thuis! Het deed deugd even in een heel andere context dan thuis te vertoeven. Even niets te moeten, een frisse wind door het hoofd te laten waaien. Die wind mag je ook vrij letterlijk nemen. Wat een kracht! Ik hou ervan als de natuur machtig is. Dat doet me leven. Mijn tent vond dat jammer genoeg niet zo aangenaam. De laatste ochtend (gelukkig dan pas!) is hij bezweken.

Op dag 1 zagen kangoeroe en ik het volledig zitten. Met een zware rugzak (tent en zo) op de vouwfiets van het station naar de camping fietsen. Zwaar! Langs de kust is het niet vlak, hé. Klif op (het laatste deel telkens te voet), klif af (zelfs daar moeten trappen door de tegenwind). Getuige de vele aanmoedigingen die ik onderweg kreeg... 
Op de camping kregen we een rustige plek. Oef! En daarna was er tijd om te genieten van het uitzicht. Een jaar of tien geleden was ik daar al eens. Ik herinnerde me nog de mooie ligging van de camping. Toen vertrok ik met de fiets vanuit Gent en reed op veertien dagen de kust af tot aan Bretagne. Waar is de energie naartoe?


Op dag 2 werd het GR-pad langs de kust afgelopen, totdat ik moe was. Niet zo heel ver. Er was ook zoveel moois te zien onderweg. Terugkeren deed ik met de bus.




Dag 3 kondigde zich aan als een grauwe dag. Tijd om met de bus naar het nabijgelegen stadje te gaan. De sfeer van de haven opsnuiven. Maar lummelen is niets voor mij. Veel pittoresks was daar trouwens niet. Alles gericht op toerisme. Daarbij voel ik mij niet echt in mijn element.


Na een hele tijd haken in één of andere ongezellige, toeristische bedoening, had ik het lumineuze idee om te voet terug te keren. Dat leverde een behoorlijk lange wandeling langs de andere kant van het GR-kustpad op. Die luchten! Zalig mooi! Wat een intensiteit krijgen de kleuren onder een dreigende onweerslucht... De wolken waren wel zo vriendelijk om hun inhoud bij zich te houden totdat ik net terug bij mijn tent was.

Hier stond ik ook even stil bij haar blogpost. Mezelf een kaart sturen op momenten dat ik me gelukkig voel, maar die pas laten verzenden in de toekomst, dat leek me wel wat. Ik hoop de verzenddata te vergeten, zodat ik plots, op een willekeurige dag, verrast word door post. Het lijkt me heel inspirerend om zo herinnerd te worden aan geluksmomenten.
De kaarten verstuur ik via een toepassing van BPost, dezelfde waarmee ik ook de kangoeroepost verstuurd heb. Dames die hun adres hebben opgegeven: de post is onderweg! Ik had net voor elke dag één kaart. Vond ik super om te doen.


De wolken hadden het al aangekondigd: in de nacht van dag 3 op dag 4 heeft het behoorlijk gestormd. Rond een uur of vijf 's nachts begon mijn tent zo heen en weer te zwiepen, dat ik het niet meer vertrouwde. Ik wist even niet meer wat te doen. De tent verlaten en beschutting zoeken? Dan zou die gegarandeerd wegwaaien. Mijn hele gewicht dan maar gebruiken om tegendruk te bieden aan de windstoten. En ondertussen lezen, lezen, lezen tot tien uur 's ochtends, tot de intensiteit afnam. Mijn tent heeft het gehouden. Maar het moet niet gezegd dat ik vrij belabberd was. Middagdutje, veel haken, koffietje drinken op terras. Meer zat er niet in. De zee was wel prachtig! Na de kracht van de wind, die van de golven. Machtig.



Dag 5 tenslotte, was nat. Echt nat, geen moment zonder regen, behalve dan 's avonds. Het is dat ik 's morgens niet wist dat het zou blijven regenen, en overdag bleef hopen op een opklaring. Twintig kilometer gestapt, jawel (trots!), zwarte voeten (dat heb je met sandalen), modderspatten tot hoog op de broek, een kaart die scheurde van de vochtigheid... Na afloop een ijsje als beloning. En daarna een koffie om weer warm te krijgen... :-)



En in de nacht van dag 5 op dag 6 stormde het weer. Niet zo hevig, maar de tent kon er niet meer tegen. Krak, zei de tentstok 's morgens. Ik was dus heel vroeg uit de tent en klaar om de terugreis aan te vatten. Veel te vroeg was ik aan het station. Ik dronk een paar koffies om de tijd te vullen en genoot van de kracht van de natuur die me binnen niet kon raken.

En dat was het. Ook dag 6 loopt nu op z'n einde...
Dank voor jullie lieve wensen naar aanleiding van mijn vorige berichten! Dat is fijn! Toch twijfel ik wanneer ik mij van mijn zwakkere kant laat zien. Gelukkig is dat voorlopig niet meer aan de orde.

21 juli 2015

over leegte opvullen en kangoeroepost

Soms ben ik een warme persoon, voel ik warmte binnenin en een hart dat geeft. Ook al is dat niet zo zichtbaar voor de buitenwereld. Dat durf ik nog niet zo goed. Het voelt onwennig. Het contrast met een heel leven lang me overbodig, lastig, er-beter-niet-zijn voelen, is dan te groot.

Soms verdwijn ik weer. Ben ik weer iemand die alles en iedereen afstoot, wegduwt. Kan ik niet leven met wie ik ben. Binnenin huil ik. De kwaadheid is groot. Machtig. Ongericht. En ik ben platgetrapt. Klein. Om achteloos weg te werpen.

Ik heb geleerd mezelf graag te zien. En toch... de ene keer kost dat meer moeite dan de andere keer.

Nu ben ik vooral moe en leeg. Dof.

Ik heb de leegte gevuld met moois. Als een bezetene heb ik mijn vier eerste verlofdagen volgenaaid. Want ik ga op vakantie. Ik wil de zachtheid weer vinden. Mezelf recht in de ogen kijken en zeggen: "ik ben blij dat je er bent". En hulpmiddeltjes kunnen daarbij van pas komen.

Als daar zijn:
- een nieuwe tas om de kostbare spulletjes op vakantie dichtbij te houden. Diefstalproof. Het is er één van Swoon. Hoe kon het ook anders?

patroon: Sandra Saddle Bag van Swoon Sewing Patterns

- een boekje voor in de tas; met lijntjes- en tekenpapier en de uitleg voor mijn nieuw colsjaal.


- en een vlaggenlijn. Kwestie om me op mijn kampeerplek een beetje in blogland te wanen.


En dan lijkt het me nu tijd om de meer praktische zaken te gaan inpakken...

O, wil je graag kangoeroepost ontvangen? Stuur me dan liefst vandaag nog een mailtje met je adres (emailadres in "over mij"). Eén van de komende dagen stuurt kangoeroe je dan een kaart!



Tot binnenkort!

18 juli 2015

veel valt er niet te zeggen over... een vlaggenlijn


Er is er dan toch van gekomen... Mijn allereerste vlaggenlijn ooit. Al lang zin, maar nooit begonnen. Zoals wel vaker bij mij. Ik mag dan ontzettend graag naaien, dat knippen dat eraan voorafgaat, dat is niet mijn favoriet, om het zacht te zeggen. Wil dat geknip toch wel niet het naaien voorafgaan... met uitstellen als gevolg.
Er gaan er nog volgen, want ik nam de aankleding van de zaal voor het pensioenfeest van een collega voor mijn rekening. Tegen eind augustus, wil ik er nog een paar slingers bij hebben.

Een lieve groet, en een heel fijn weekend gewenst!

15 juli 2015

verlangen in de buidel en in de buik

patroon:Kanga Roo and Baby Roo

Na een erg korte tijd van verlangen is de buidel van kangoeroe gevuld. 't Zal zijn omdat de baby nog wat verkreukeld is van de bevalling dat er niet echt een kangoeroe in te herkennen valt... Maar dat is maar een bijkomstigheid.

In mijn buik groeien verlangens. Naar een huis, waar het stil is. Waar buren geen muziek, gelach en stemmen opdringen. Naar ruimte voor een eigen atelier. Opnieuw kunnen houtdraaien. Een eigen plek om blogdames te ontvangen en workshops te geven. Een tuin waar ik kan buiten zijn. Want buiten ben ik het liefst van al.
En dat alles voor niet teveel centjes, want die heb ik niet en kan ik ook niet lenen als "alleenstaande".

In mijn hoofd groeien zorgen, schrik. Voor verhuizen, voor beslissingen. Maar die duw ik nog even de kop in (wat een beeldspraak :-) ). Laat eerst maar dat verlangen groeien.

13 juli 2015

wachten

Wachten. Om de één of andere reden is dit wat door mijn hoofd spookt. Wachten waarop?
op energie
op zin (als in goesting), op passie, op uitbreken
op leven, met een hoofdletter, met een uitroepteken erachter
Maar dat doe ik wel, steeds meer.

Beetje een melancholische bui...

Wachten op vakantie vooral! Eindelijk, na meer dan een jaar non stop werken, op snipperdagen na (veel snipperdagen), ben ik weldra een week thuis. Mijn vakantieritme is helemaal ontregeld, sinds ik twee jaar geleden behoorlijk hard gevallen ben met de fiets. Met een afgescheurde voorste kruisband als gevolg. Bye mijn droomvakanties. Met de rugzak trekken in de bergen, dat durf ik niet meer. In een andere vakantie had ik geen zin. Dus ik bleef aan het werk. Totdat uitputting me een halt toeriep.

In mijn vakantieweek ga ik iets nieuws proberen: mijn tent neerpoten op een camping bovenop een klif in Normandië. Boeken mee, haakwerk mee ("een colsjaal is geen sjaal", niet?). Misschien nog een vlaggenlijn maken om wat vrolijkheid te brengen in mijn tijdelijke kleine thuis. En duimen voor mooi weer, want mijn tent is net groot genoeg om erin te liggen... Helemaal fantastisch zou ik het vinden om mijn hangmat omhoog te kunnen hangen. Maar daar hoop ik niet te veel op. Bomen aan de kust, hmmm...

Ook kangoeroe wacht. Totdat de buidel niet meer leeg is.

patroon: Kanga Roo and Baby Roo

11 juli 2015

wanneer de pop uit logeren gaat

Ruim voor de verjaardag van het nichtje, is haar cadeau klaar. Een workshop geven blijkt het ideale middel tegen uitstellen! En nu kan ik er nog lekker twee weken naar kijken! Het is een ietwat aangepaste versie van de Dorothy Day Tripper van Swoon geworden. Perfect voor een driejarige om pop en toebehoren mee te nemen wanneer ze uit logeren gaat.

patroon: Dorothy Day Tripper van Swoon Sewing Patterns

In de tas zit een knuffel voor de pop en een slaapzakje. Het roze stofje kochten het metekindje en ik samen, toen ze hier was met Hemelvaart. 't Is te zeggen: zij koos, ik betaalde. Niet op andere gedachten te brengen. Het moest en zou het roze geval worden. Ik denk wel dat ik erin geslaagd ben om tegemoet te komen aan haar wensen, en toch het roze voldoende te breken.

patroon knuffel: Feest in het knutselbos; patroon slaapzakje: Lua for dolls 

En nu naai ik niet meer totdat mijn huis opgeruimd is. Stofjes opbergen, patronen weer in de kast, alle draad- en stofrestjes opdweilen... Ik heb even wat leegte en overzicht nodig in mijn keuken. En nadien... beginnen we weer van voor af aan!

Een heel fijn weekend gewenst!


9 juli 2015

over hoe de realiteit tegenovergesteld was aan de nachtmerrie


Voor een buitenmens als ik, gedwongen tot de stad, is dit een droomlocatie. Dat alleen al was puur genieten! Bezoek van roodborstjes, suskewiet-vinken... Gedruppel van regen op de parasol... En stil, zo stil! Ja, ik moet de stad uit, al was het maar voor een vakantie.
En lekker dat het daar was! Terwijl ik lag te bekomen van een nachtmerrie (een workshop waar de één na de ander vertrok, een zelfvertrouwen dat volledig gekelderd was...), was zij al aan het bakken. Dankjewel, Kris! Wat een gastvrouw ben jij!



Er werd gewerkt. Keihard, bijna zonder onderbreking. En dat een dag lang. Een dag veel langer dan een gewone werkdag, maar dan wel één met een veelvoud aan voldoening! En ook al was ik moe (stomme nachtmerrie) en was mijn uitleg daardoor warriger dan ik gewenst had, toch voelde ik me goed in mijn juffenrol. Maar ja, ik had dan ook de beste leerlingen die iemand zich kan wensen.

Hoe fijn is het om te zien dat ieder op zijn manier te werk gaat. Van alles spelden tot eerder op het gevoel werken. En dat uiteindelijk elk resultaat er één is om van weg te dromen. Maar die resultaten laat ik niet zien. Nee, dat laat ik over aan de dames in kwestie.


Verwend dat ik werd! Het had niet gehoeven, maar niettemin ben ik er ontzettend blij mee. Het grootste cadeau staat niet op de foto. Dat er heel zorgvuldig zal gekozen worden en dat na de verwerking ervan, er een object zal ontstaan om te koesteren, dat kan ik wel al vertellen. Dankjewel An, Anneleen, Brigitte, Daniëlle en Kris! Ik schreef het al, dat blogland nooit meer hetzelfde zal zijn.


Op het einde was er voor iedereen een "pluim van de juf". Ik wou ook de nodige inspanning leveren, terwijl mailsgewijs bleek hoe er gezweet en gezwoegd werd op het knippen van de patroondelen en het verstevigen ervan. Na al die tassen van mij, was ik uit het oog verloren dat het knippen en verstevigen niet zo evident is. Te onthouden voor een volgende keer!

En tot slot... ook mijn tas is "fotoklaar".
Alles was geknipt en verstevigd mee naar de workshop. Voor als ik niets om handen zou hebben. Maar al de eerste minuut, heb ik alles zorgvuldig weer opgeborgen. De handen en het hoofd waren vol genoeg. En zo had ik het graag.

Haast jullie maar om de tassen helemaal af te hebben! Of ik steek jullie voorbij! :-)


 




En ondertussen werd er naarstig verder genaaid:
http://onliemie.blogspot.be/2015/07/workshoppen-en-een-echte-janusjetas.html
http://homeiswherethedachshundis.blogspot.be/2015/07/betty-bowler-tas.html
http://mandarien.blogspot.be/2015/07/betty-bowler-boom.html 
http://handgemaaktdatsmaakt.blogspot.be/2015/08/juf-claire-met-eindeloos-geduld-een.html

7 juli 2015

Domweg

Met een hart vol geluk huiswaarts... Apetrots (of is het apentrots?) ben ik op die schitterende, warme, gezellige en buitengewoon enthousiaste dames.

Ik weet het, ’t is maar kort, maar ik wil het toch delen terwijl de trein me huiswaarts brengt. Eenmaal thuis is het recht naar bed voor een nacht met mooie dromen.

Binnenkort een uitgebreider verslag van een weeral fijne dag!

Domweg gelukkig. ’’Domweg’’ als ’’te vol van geluk en te moe om er veel woorden aan te geven’’. Dankjewel, dames!

5 juli 2015

gezichtjesdag






Vandaag is gezichtjesdag. Poes, beer en kangoeroe lagen uitdrukkingloos op tafel. In de avondzon verhuisden ze mee naar mijn balkon, om ze daar te voorzien van een gezicht. Altijd spannend. Lukt het me de juiste emotie te borduren? Ik denk dat het een geluksavond was... Vooral de poes steelt mijn hart.

Het bijna driejarige metekindje, weet je nog... Vandaar de "subtiele" roze accenten. 't Is pas binnenin de tas, dat er zich een zee van roze zal openbaren. Maar dat is voor later.

En Brigitte, zo snel haak ik niet hoor! De kangoeroe meebrengen, zal niet voor dinsdag zijn... Met een beetje geluk staan er tegen dan twee oren op. Verre van kangoeroe, hé?

3 juli 2015

"Onderwater", zo heet de bol Unicat-garen; gaf ze maar de verfrissing die haar naam belooft...

Fotograferen gaat dus net. De sjaal dragen, daar heb ik wonder bij wonder niet veel zin in. Hoe zou dat komen? Ze gaat wel mee naar het werk hoor, en ze ligt te pronken op mijn bureau. Kwestie van "de belofte aan geborgenheid" bij me in de buurt te hebben.

Perfect darkness van Wieke van Keulen

En dit zijn ze alle drie op een rij... Van een vrij stevig garen over een soepel garen naar een echt luchtig garen. Zoals de temperatuur evolueerde sinds eind mei.
Wat een verwennerij: drie sjaals op iets meer dan een maand! Maar ook "oeps... juni is toch wel een dure handwerkmaand geworden".

patronen: Wieke van Keulen

Zoals gezegd, er staat geen nieuwe op de planning. Wat wel komt: een vlieg, een hond of een kangoeroe. Ik ben er nog niet uit. Dat is voor morgen. Ik zou maar eens niets om handen hebben, hé. Dat vind ik een bijna onverdraaglijk idee. Mijn handen moeten steeds bezig zijn, de aandacht afleiden van een hoofd dat of te vol of te leeg is.

Als mijn pijnlijke hoofd het toelaat, ga ik nu solidair zijn met mijn "cursistjes" (om maar een woord te gebruiken, workshopgangers, tassenmeetingdeelnemers, geweldige blogdames...). Ik ga ook maar eens de onderdelen voor een tas knippen. In de sfeer van een jong dametje dat houdt van roze en geel en bijna jarig is.