26 december 2015

verwennerij heen en terug

patroon: heart-shaped-pouch

 Het jaareinde, een tijd van schaamteloze verwennerij. Heen en terug.


Dankjewel Esther en Sandra! Jullie zijn schatten.

Aan allen een fijne, warme en gezellige eindejaarsperiode gewenst!

18 december 2015

mijn jongetje

 Mijn jongetje is af. Ik vind het wonderlijk dat ik Thore zelf gemaakt heb. Vreemd om dit te schrijven.


Verder is er niet veel te vertellen. Behalve "moe, en alle energie gaat naar het werk". En "ik wil niet moe zijn, maar eindejaarsnaaiplannen uitvoeren".  Dus ik hou me kalm, kijk TV en slaap. En ik hoop dat ik morgen fit ben.

Een heel fijn weekend gewenst!

5 december 2015

Thore

Thore...


... is groot. Een 38 cm pop volgens het patroon. Net als Hannah. Geen idee waar het fout ging, maar hij is ongeveer 41 cm. Ik hou van die grootte.

... kan wel een broertje zijn van Phine.

... heeft veel stof en schapenwol gekost. Zo veel ging er mis, zo vaak begon ik opnieuw. Totdat hij precies goed was.

... draagt de naam die ik in gedachten had voor een zoontje, dat er nooit is gekomen en ook niet meer zal komen.



... is al te zeer in mijn hart om nog weg te geven of te verkopen.

een warme groet


28 november 2015

het breimeesterwerk

patroon: Daisy (Tusindfryd) van Ruth Sorensen


En zo is er na bijna twee maanden weer tijd voor iets anders. Aangemoedigd door jullie reacties op mijn vorig bericht, ben ik vandaag gestart met een nieuwe pop.

Zo meteen bellen de drie neefjes aan voor een logeerpartijtje vol gezelschapsspelen en knutselen (en hopelijk zonder al te veel ruzie).

Heb nog een fijn weekend!

26 november 2015

af, en nieuw begin?

Af! Hij is af! Een slechte foto bij flitslicht. Een absoluut niet romantische locatie. Daar ligt hij te drogen. Te ruiken naar lavendel, van de Eucalan. Mij te vervullen met trots.

In het weekend maak ik betere foto's. Maar ik kon niet wachten om toch al iets te tonen.

Deze foto is ook een alibi om het over iets anders te hebben.








Al jaren loop ik met het idee om een zelfstandig bijberoep te beginnen. Niets groots, niets om te verdienen (maar ik wil geen wetten overtreden). Een webwinkel is één onderdeel van mijn droom. Als test ga ik nog een paar poppen maken. En als ik het fijn vind om te maken zonder dat ik weet voor wie, dan zet ik de stap.
Het allerfijnste aan iets maken, is immers de warmte, het graag zien, dat ik dan voel voor de persoon waarvoor ik iets maak. Er is verbondenheid. Zo ook als ik voor mezelf maak. Dan is er de belofte van geborgenheid, troost, warmte. De verwennerij. In die zin is een pop niet zomaar iets. Dat is op zich al een emotionelere activiteit dan zeg maar een tas maken voor niemand in het bijzonder. Even afwachten hoe het zal zijn dus en daarna een beslissing nemen.

Sinds mijn workshop in juli voel ik ook het verlangen om dat vaker te doen. Ik heb een heleboel bezwaren. Daar ben ik een kei in: bezwaren vinden om een verlangen de kop in te drukken (dan spreekt de angst). Ik ga die bezwaren nog even voor mezelf houden.
Wat ik graag van jullie zou weten, is, gesteld dat ik een workshop zou geven, en gesteld dat je geïnteresseerd zou zijn, wát je dan precies zou willen leren. Nu, dat "leren" moet met een tikkeltje zout genomen worden. Ik heb zelf immers geen enkele scholing en dus helemaal niet de pretentie om eens te gaan zeggen hoe het moet. Ik zie het eerder als samen aan iets werken en daarin begeleiden.
Ik vraag dit omdat het misschien helpt de bezwaren te overschaduwen en mijn fantasie de vrije loop te laten gaan.

Liefs

23 november 2015

ben ik onverantwoord?

Ben ik onverantwoord omdat ik vandaag ging werken in Brussel?

Vandaag 06u23, een sms van het werk dat ik thuis mag werken. Fijn. Maar met een laptop in Brussel valt er thuis niet veel te werken. Ik stel het vertrek uit. Toch niet helemaal gerust ben ik. Als er een aanslag is, dan zal die in volle ochtendspits zijn, redeneer ik. Dus ik vertrek iets later. Een trein die normaal overvol is, is ei zo na leeg. Daar begint het al. Ben ik onverantwoord bezig? Nog een sms van het diensthoofd: dat er niemand in Brussel zal zijn; dat we contact zullen houden per mail. Een conducteur komt binnen. Ik schrik van de plotse beweging. We staan stil in Brussel-Zuid. Er wordt omgeroepen dat er geen treinen meer verder rijden wegens personen op het spoor. De moeder belt, of ik wel veilig ben. Ik overtuig haar dat de mensen op het spoor eerder met de treinstaking zullen te maken hebben dan met terreur. Bang ben ik niet. Wel stel ik de simpele actie "naar het werk gaan" in vraag.

In Brussel zie ik niets. Geen militairen, geen politie. Het is er zo stil. Ingang 1 van het werk is dicht. Ingang 2, de garage evenzeer. Ingang 3 ook. Was de "niemand" van mijn diensthoofd echt niemand? Terug naar ingang 1. En ja, nu stond er een bewaker (die is er normaal niet), die me binnenliet op vertoon van mijn badge. Nog nooit was het zo stil op het werk. De enige was ik niet, maar het scheelde niet veel.

En nu? De laptop ligt hier. En als het dreigingsniveau morgen nog 4 is, werk ik thuis.

Dit is voor de nieuwsgierigen onder jullie. Nog een goede week te gaan, en dan zal het af zijn.


19 november 2015

koestermomentjes


Om broze dromen te verjagen en droevige gedachten weg te nemen. Daarom was dit brievenbusgeluk mijn deel. Dat schreef deze schat van een vrouw op het bijgevoegde kaartje. Een nare droom had ik nog. Maar dat is maar wat het is, een droom, niet echt. De verdrietige gedachten daarentegen... die zijn getemperd door een portie mildheid, hoop en voorzichtige ondernemingszin.

Een goed gesprek legde daarvoor de basis. De vele fijne reacties die ik krijg op mijn blog dragen daar veel aan bij. Zomaar, ineens, een pakje in de bus vinden, brengt warmte, tastbaarder, doet me koesteren. Een beetje een raar woord dat laatste. 't Is bij gebrek aan beter. Dankjewel, lieve Kris!

Nog een bijzonder moment: de omslagdoek is opengeknipt en die voor het eerst om me heen leggen. Voorzichtig, want de naden moeten nog afgewerkt worden. En nadien: massaal veel pluisjes op mijn gilet. Hmmm, hopelijk mindert dit na het wassen van de omslagdoek.

15 november 2015

uit een andere wereld



Beelden tuimelen door mijn hoofd en buik. Beelden van gruwel, zoveel angst zo dichtbij. Beelden van een keuken in schemerlicht, Hannah op de kast, een vierjarig neefje dat boven zoekt naar de slaap. Nee, ik ben niet bang. Maar ik voel me wel heel klein, nietig, vluchtig. Ik ben niet bang voor mezelf. Voel wel de pijn, de angst om wie me dierbaar is te verliezen.

Heb zoete dromen deze nacht.

11 november 2015

smelten


Ik smelt wanneer ik naar Hannah kijk. Ik gloei van trots. Voldaan omdat ik erin geslaagd ben ondanks de futloosheid kleertjes te maken die bij haar passen. En een beetje triest omdat het me zoveel moeite kost.

Ik smelt wanneer ik jullie reacties lees. Ik gloei, word warm door zoveel liefs. Het helpt me om te voelen en te laten bestaan. En ik hoop dat ik niet ongewild de boodschap geef zielig te zijn. Want dat ben ik niet. Het is fijn te kunnen delen wat is, zonder meer...

Volgend weekend maak ik foto's bij daglicht. Veel foto's.

Een virtuele zoen van me

10 november 2015

Hannah


Hannah...

Ik weet niet wat ik bij je voel, waarvoor je staat. Het was fijn jou te maken bij Betsie. Maar ook o zo vermoeiend om een dag lang mijn best te moeten doen om sociaal te zijn. Sociaal zijn, dat is niet iets wat ik ben, wel iets waar ik veel moeite voor moet doen. Ik kijk dus naar jou met een dubbel gevoel, zoals ik ook naar mezelf kijk. Willen koesteren, tegen de borst houden; en willen wegduwen, stom vinden.

Vandaag zou ik kleertjes voor je maken. Ik ben daar ook al een dag lang aan bezig. 't Is te zeggen: zoeken, geen zin meer, weer zoeken, toch iets vinden, patroon printen, geen zin, geen energie, opnieuw beginnen... Het leven zoals het is - de leegte. Te bekend.

Laat ik jou koesteren. Laat ik me tot doel nemen een jurkje voor je te maken vandaag. Alleen dat. En dan zie ik morgen wel verder.

Welkom, lieve meid.

1 november 2015

wollig verlangen


Zie hier het resultaat van twee dagen spincursus.

Variërend van naalddikte 2 tot 7 of zo (Jij bepaalt de draaddikte, zei de juf. Laten we het erop houden dat ik die intentie had, maar in de praktijk niet veel te zeggen had aan het spinnewiel.).
Met de nodige kronkels, wolophopingen en restjes mos en stro (Art yarn heet dat dan wanneer je het expres zou doen.).

Het was even slikken om de ongewassen, vers van het schaap wol door mijn handen te laten gaan. Vooral waar de wol eerder bruin dan gelig was... Maar eenmaal dat overwonnen, was het fijn! Spinnen, pottendraaien, houtdraaien... Van vormeloos naar vorm door simpele handbewegingen (simpel in de betekenis van eenvoudig, niet als "gemakkelijk"). Ik hou daar zo enorm van. Glasblazen is ook zoiets. Dat staat nog op het verlanglijstje.
Voor de moment ontbreken de financiële middelen en de ruimte om een spinnewiel aan te schaffen. Ooit komt dat er nog wel van...


De omslagdoek groeit. Naar mijn zin iets te veel in de lengte, maar ach, dat geeft niet. Nog vier rijen bloemen te gaan. Stilaan zie ik ernaar uit om aan de rand te beginnen.

Creatief zijn kost me de laatste weken te veel energie. Of beter, vraagt energie die ik niet heb. Dus ik brei, en brei en brei, ook al vind ik dat niet altijd even fijn. Niet nadenken en tellen. En wanneer er weer een rij bloemen af is, verwonderd kijken en dromen van het eindresultaat (en van gelukkigere tijden, dat ook).

Liefs!

24 oktober 2015

knusheid in molenland

Vandaag was ik waar ik lang eens had willen zijn. Kun je het raden? Molenland, vissershaven,... Wol! Ja, ik was bij Jeanet van Blij dat ik brei in Arnemuiden. Een kort bezoek, want er rijden niet veel bussen meer tussen Gent en Zeeland. Een beetje tijd verloren doordat ik niet naar binnen durfde. Alleen op reis gaan, no problem. Maar een winkel binnengaan waar geen andere klant is... Maar het was fijn, en ik was maar heel kort de enige klant.
Nadien nog een korte, maar stevige wandeling tot aan het Veerse meer en terug.

 

Inspiratie te over. Zin! En weer een paar nieuwe wolletjes in huis. Maar eerst...


Traag, maar gestaag groeit de omslagdoek. Mijn eigenste knusheid. Vandaag drie uur op de bus, op de trein naar het werk, in de refter op het werk (een beetje verdoken, ik wil geen aandacht trekken). Ik ben verkocht aan fair isle.

Een hele fijne zondag gewenst!

17 oktober 2015

bloemenstrepen en een geruit pakje

Voor de muts kocht ik 7 bollen wol. Juist. Nogal veel, dat wist ik ook, maar ik herinnerde het mij zo uit het patroon. Die 7 bollen gingen mee op vakantie. En 5 kwamen er onaangeraakt van terug.
Wat ging er mis? Inches en centimeters doorheen gehaspeld? Er in elk geval niet bij stilgestaan dat je nu eenmaal meer bollen nodig hebt, wanneer je met meer kleuren werkt, zoals in de beschrijving.

Thuis was het even twijfelen. Breng ik ze terug naar de winkel? Of toch maar niet...

patroon: Daisy van Ruth Sorensen (het streepje door de "o" moet je erbij denken)

Het werd "toch maar niet". Een grote omslagdoek in fair isle lonkte. Ik zag haar met zo'n exemplaar pronken op een legendarische picknick in het begin van de zomer. En zij maakte een wondermooi exemplaar. Het kriebelde. De daisy-shawl werd geboren... Hoe heerlijk is dit om te doen!


Steken tellen en de kleuren zien verlopen. En op het einde (over een paar weken) één grote lap zachtheid. Precies was ik nodig heb.

Dat brengt me bij mijn vorige blogpost. Hoe fijn jullie reacties waren, hoeveel deugd ze deden, dat schreef ik al in antwoord op de reacties. Toch wil ik nogmaal bedanken. De statistiekjes zijn sindsdien niet meer geraadpleegd. Het blogplezier is teruggevonden en het zelfvertrouwen groeit. :-)

Wat zijn jullie een fijne en warme mensen! De uitgebreide reacties, zomaar een goedemorgenmailtje, en een pakje in de bus! Rood wit geruit lag het naar mij te lonken in mijn rode brievenbus. Aangekondigd, want het liet iets te lang op zich wachten wat tot ongerustheid leidde bij de verzendster. Zacht en toch stevig. Erin een mooi zelfgemaakt en groot houten hart. Het hangt aan de muur naast de keukentafel. De plek waar ik de meeste tijd doorbreng. Ik kijk er vaak naar en dan maakt mijn hart (het organische exemplaar) symbolisch een jubelsprongetje.
De zachtheid komt van Engelse stofjes. De stofjes passen heel mooi bij je theeservies, Esther! Brengt me op een ideetje...
Een dikke dankjewel, Esther! Je bent een schat...


11 oktober 2015

goedgemutst

patroon: Scatness Tam van Kate Davies / garen: Noro Silk garden 4 ply + Rowan felted tweed / naalden nr 4

Goedgemutst? Of toch niet...

De muts is super en heeft een hoog wauw-gehalte. Die wauw duidt enkel en alleen op mezelf. Op mijn fierheid.
Ze is heerlijk zacht. Het randje binnenin is van een restje bamboegaren. Ik had niets anders bij op vakantie... Een gelukkig toeval. De kleur past er niet bij (je ziet het toch niet), maar het voelt veel fijner tegen mijn voorhoofd dan pure wol.


Over dat goedgemutst zijn... Een blogdip heeft zich van me meester gemaakt.

De reden: het lage zelfvertrouwen. Hoeveel vertrouwen ik ook heb op vlak van mijn professioneel kunnen, zo weinig heb ik er wat mijn persoonlijkheid betreft.
De trigger: een fors dalend aantal pageviews. Het klinkt zo banaal, zo futiel. En dat is het in mijn rationele ogen ook. Maar gevoelsmatig ligt dat wat anders...
De dooddoener: vergelijken hoeveel reacties er komen op blogs van vergelijkbare grootte.
De laatste druppel: de uitspraak van een voor mij heel belangrijk persoon: "Waarom zouden mensen die jou niet kennen, geïnteresseerd zijn?". Die uitspraak is hier natuurlijk uit zijn context gerukt. Maar toch... de twijfel heeft zich genesteld. Twijfel over wie ik ben in relatie tot anderen. En wanhoop, of het ooit, ooit, ooit nog goedkomt. Of ik ooit de vaardigheden kan inhalen die je normaal als kind, tiener, puber leert. En ja, ik heb ondertussen ontzettend veel geleerd, en ja, ik ga nog vooruit. Maar als ik zou weten dat dit het eindpunt is, dat ik niet de capaciteit heb om verder te evolueren, dan zou het niet meer hoeven. Maar gelukkig weet ik dat niet en sta ik verder elke dag vol goede moed op.

Voor ik het vergeet, nog de laatste vakantiefoto. De vakantie van A. Elke dag een foto te beginnen van de linkerbovenhoek en vervolgens met de klok mee.


Een fijne week gewenst!

4 oktober 2015

vakantie - deel 2


Dag 6 speelde zich af op de grens tussen land en zee. Een boottocht in de Golf du Morbihan in de voormiddag (na de obligate fietstocht; de plek waar ik was had geen openbaar vervoer, behalve die ene bus om 07u12). Een gevecht tegen de bijtende wind, die ik na een dik uur, ondanks fleece, jas en sjaal, verloor. Een lekkere pannenkoek met appel, karamel en zoute boter op een terras (uit de wind, heerlijk) op het Ile des Moines. Hoe stil was het daar. Zo stil dat mensen spontaan gingen fluisteren.

Nadien was het tijd voor actie. Een fikse wandeling leidde me helemaal het eiland rond. Op de grens tussen land en zee. Dennen met boeien ertussen. Of strand met eikels en dennennaalden.
Een wandeling met risico's ook. Het wandelpad maakte in mijn ogen een vreemde kronkel, die ik wou afsnijden door op het strand te wandelen. Opkomend tij, maar nog een veilige marge. Komt wel goed, dacht ik. Maar de rotswand werd hoger en steiler. En het water steeg. Ik voelde me toch vrij roekeloos. Het afsnijden van de rare kronkel werd een fikse ommetoer met behoorlijk wat schrammen door me een weg te banen door varens zo hoog als mezelf en vele braamstruiken.
Risico 2: aangesproken worden door een man die me aanraadt niet teveel te treuzelen, want "On vient de démolir un nid de ...". Wat die "..." waren, begreep ik niet. Bleken grote bijen te zijn. OK, boodschap aangekomen. Geen foto's meer maken en doorstappen.

Na twee gemiste boten (de ene vertrok net toen ik aankwam, bij de tweede, een half uur later, bleek ik aan de verkeerde kade te staan) en de obligate fietstocht, kwam ik moe en voldaan aan in mijn "roulotte".


Op dag 7 lonkte de echte zee weer. De baai en de kust volgend richting Carnac. Vaststellen hoe een wandelpad zomaar kan eindigen op een hek. Blijkbaar had iemand de onweerstaanbare drang om net daar een huis neer te poten. Mijn kaart vertelt zo'n dingen niet... Een dag van omrijden, die me wel veel mooie plekken heeft getoond.


Zie je al die gouden spikkeltjes op het strand?


Dag 8 was er één van rustig aan doen. Een geleid bezoek aan de cairn van Gavrinis (dolmen bedolven onder een hele berg stenen) stond op het programma. De boterhammen werden opgegeten in de haven, in aanwezigheid van een meeuw met campingkippengedrag. Hoewel de meeuw toch wel argwanender was dan de campingkippen.


De cairn was schitterend! Op alle 14 stenen van de dolmen waren geometrische en meer figuratieve vormen uitgekapt. De oudheid liet zich voelen. Bij alle andere dolmens die ik zag, had ik dat gevoel niet. Waarschijnlijk komt dit doordat deze op een eilandje staat. Geen huizen er rond, geen prikkeldraad in de nabije omgeving. Zo moet het toen ook geweest zijn.

Maar misschien werd ik nog wel het meest geraakt door die schitterende eik.


En op dag 9 is het glas leeg, het boek uit en wacht de trein.

Rest me nog alleen de muts te tonen die ik op de trein begon en ondertussen afwerkte. Maar dat is voor een volgende keer.

vakantie - deel 1

Met heimwee denk ik terug aan een week Bretagne. Even pauze, rust. Geen angstaanjagende toekomst, maar gewoon in het moment. Niet dat die momenten allemaal zo makkelijk waren. Toch was er elke dag een moment dat alles klopte. En die koester ik.

Dag 1 was er één van reizen. Nota bene overstappen in Parijs, wat de nodige stress gaf. Als eerste uitstappen in de Nord, speuren naar metrolijn 4 en hop de net binnenrijdende metro in. Met mijn zware rugzak en vouwfiets een weg banen door de honderden reizigers in Montparnasse. Gelukt!
In Auray wisselde ik de trein voor de vouwfiets. Langs kleine weggetjes en paden naar de camping in Le Bono rijden (aan de Golf du Morbihan). Fijn! Maar zo mountainbiken in de bossen op een vouwfiets en met een zware rugzak, dat is toch niet zo evident...


Dag 2 begon in een miezerige regen en eindigde in stralende zon. Met tussendoor een hevige regenbui. Het had wel iets, dat schuilen onder een grote eik met dicht bladerdak, luisteren naar het getik van de regen, voelen hoe de blaadjes uiteindelijk toch bezwijken onder de druppels.

De vakantie werd ingezet met een lange wandeling in de buurt. De geur van wier en die van dennen wisselden elkaar af. De doorkijkjes tussen de bomen met zicht op het water zijn al snel mijn favoriet. En dan nog liefst met tegenlicht.


Op dag 3 overtrof ik mezelf en reed een zestigtal kilometer op mijn vouwfiets. Nu is 60 km fietsen niet zo veel, maar op mijn vouwfiets kan dat tellen! Want hoe handig zoiets ook is, ik zit daar behoorlijk ineengedoken op. Reken daar nog eens het te kleine zadel bij, wat maakt dat het comfort ver te zoeken is.

De fietstocht bracht mij langs een aantal megalieten in en rond Carnac. En bij de echte zee, met echte golven die rollen en breken op het strand. Dat past beter bij me dan het kabbelende water van de Golf du Morbihan.


Op dag 4 had ik nood aan mensen rond mij. Opnieuw de fiets op en een dertigtal km tot in Vannes gereden. Kleine paadjes, deels ook te voet, waar fietsen verboden was. Schitterende doorkijkjes en die herfst, zo mooi zag ik ze nog nooit... Rozenbottels en bessen in elke tint van rood tot blauw. Miljarden dennennaalden en miljoenen eikels die zo heerlijk knisperen onder mijn banden.

Hoewel ik het weet, liet ik me toch weer vangen. Alleen een stad bezoeken accentueert de eenzaamheid alleen maar. De meeste mensen keuvelen per twee, babbelen... De moed zonk me in de schoenen. Gelukkig was daar wel het mooie winkeltje. Met de moed was ook de energie weg. Een stuk van de terugweg deed ik met de bus (lang leve de vouwfiets).


Dag 5 stond in het teken van rust vinden. In de voormiddag werd de sjaal afgewerkt. Gezelschap van de campingkippen. Hoewel ik dat gezelschap iets minder op prijs stelde tijdens mijn middageten. Elke kruimel werd weggepikt, bijna voor die de grond kon raken. Ik vreesde een beetje voor mijn tenen. Of erger, een kip die opspringt en mijn stuk brood zelf aanvalt.


In de namiddag heb ik een eindje gewandeld. En vooral veel gelezen. De voeten bungelend in het water. Liggend op het randje die je op de foto ziet. Zalige rust gevonden. Pas onderbroken toen ik nattigheid voelde aan mijn broek en een droger oord moest opzoeken.

"Als je het licht niet kunt zien" van Anthony Doerr. Echt een prachtig boek! Hij schrijft zoals ik het graag heb. Met enorm veel gevoel. Ingetogen, liefdevol, warm. En het is heerlijk dik...


De kleuren van de herfst. Hoe mooi...

En de rest, dat is voor over een paar dagen. Zo kan ik nog eens mijmeren over vakantie, terwijl ik weer aan het werk ben.

2 oktober 2015

stormy sea getest

De stormy sea sjaal is getest en goed (perfect) bevonden. Zijdezacht en soepel. Zon of lichaamswarmte worden zo geabsorbeerd zodat de sjaal warmte uitstraalt. Een echte koestersjaal.


Ze herinnert aan Bretoense kusten, rotsblokken, voeten bungelend in de zee. Zacht geklots van golven (de storm bleef uit, dus of de kleur haar naam eer aan doet, is niet getest).
Zachte nachten in het bovenste stapelbed van mijn tijdelijke woonwagen. Zacht omdat ik de sjaal als hoofdkussen mee in bed nam. Niet in de betekenis van gematigde temperatuur, want koud was het wel.


patroon: Fallen leaves van Wieke van Keulen

En nu? Een sjaalstop? Ik kan al bijna een kleerkast vullen met sjaals (mits enige overdrijving). Een webshop beginnen als ik de drang niet kan weerstaan? Maar maak ik wel graag in opdracht? Of als ik maak, zomaar, geraakt dat dan ook verkocht? Stof om na te denken.

Ik zag in Vannes een heel tof winkeltje. Allemaal handgemaakt gerief, geleverd door een dertigtal ontwerpsters. Ik werd binnengetrokken doordat er heel wat lampenkappen in Soft Cactus stofjes hingen. Volgens de verkoopster werkt de ontwerpster ervan een aantal maanden per jaar in Bali en koopt ze daar ook haar stoffen in. Ik vrees dat ik haar een illusie armer gemaakt heb...
Zo'n winkeltje doet dromen...

22 september 2015

stormy sea


patroon: Fallen Leaves van Wieke van Keulen

Serina van Vinnis Colours, hoe ongelooflijk zacht is dit! Gemaakt uit bamboe en hand geverfd in Zuid-Afrika. Ik kan het niet laten om zo af en toe met mijn wang langs het stukje sjaal te strelen.
Er zitten mooie, subtiele kleurschakeringen in. Zag je de naam trouwens? Stormy Sea. Daarvoor viel ik. Perfect om aan de Bretoense zee te haken.


Waarom ik dan nu al bezig ben? Omdat het lijf twijfelt tussen ziek worden of niet. Gisteren sloeg de wijzer door naar ziek, vandaag naar slap en moe. Dus spaar ik het zoveel mogelijk en haak.


Week 3 alweer van de Fair Isle Sampler. Waar ik in het begin dacht, "Help, dat red ik nooit op één week!", denk ik nu al na twee dagen "Nog zo lang tot het weer woensdag is en ik verder kan doen!". Om maar te zeggen dat ik hier enorm van hou. In de rugzak zitten alvast enkele bolletjes voor een muts.

O, wat verlang ik naar mijn "roulotte". Het trage leven. Knus met een haakwerk op schoot door het raampje naar buiten staren. Of in het zonnetjes in mijn hangmat schommelen, dromen, lezen. Lange wandeltochten (dus lijf van me, zie maar dat je gauw weer fit bent...).

Tot gauw!

18 september 2015

Joepie! Oef...

Joepie! Rond 15u30 begon ik het heel goed te voelen. Een opluchting die zich manifesteert. Een blijdschap die opborrelt. De spreekwoordelijke last die van mijn schouders glijdt.
De eindstreep van twee maanden keihard werken en trachten de frustraties het hoofd te bieden gehaald. Alles netjes afgewerkt zoals ik wou. Hoewel afwerken een nogal relatief begrip is. In mijn afwezigheid zullen vanzelf nieuwe vraagstukken ontstaan, problemen die een oplossing vragen... Maar hé, dat is een probleem voor over twee weken. Nu kabbel ik voort op opluchting, op het vooruitzicht om twee weken te kunnen inrichten zoals ik het wil. Schitterend! Nog nooit was vakantie zo welkom...


Joepie! Gisteren stak een grote omslag uit mijn brievenbus. Goh, vast het kussen dat ik gewonnen had bij Onliemie. Ik was niet de enige die twijfel had bij het concept van het kussen. Want een kussen met een tunneltje en twee koorden... Misschien ben ik wel de enige die zo goedgelovig was.

Laten we het een multifunctioneel kussen noemen. Een kussen perfect om mee te nemen op reis. Om keitjes in te verzamelen. Eerlijk gezegd, zie ik die optie beter zitten dan kussen in de traditionele betekenis van het woord.

Dankjewel, Onliemie! Ik vind het een schitterend geschenk!

Was er deze week een of andere magische kracht aanwezig, die ons naar hetzelfde stofje deed grijpen? Ik verwerkte hetzelfde blauwe ribfluweel in mijn cadeautje voor de blauwminnende bewoonster van Pippa's Hus. En oef! Of joepie! Het is mooi bevonden. Daar ben ik zo blij om.

patroon: India hobo bag van Swoon Sewing Patterns


En een laatste maal oef! De stemmen boven zijn verstild. De ademhaling verdiept. Ze slapen, mijn drie kleine logeetjes. Joepie! Hoe geweldig is het om zo de vakantie in te zetten (de logees bedoel ik).  Mijn kleine metekindje heeft lang gewacht met praten. Maar nu kan ze het, en hoe! Ze zorgt voor heel wat leven samen met haar broer. En grote zus, die denkt er het hare van, denk ik.

O, nog een joepie! In november doe ik een paar dagen Eindhoven. Cursus poppen maken bij Betsie is gereserveerd. Wat heb ik er zin in!

Heb een heel fijn weekend!

16 september 2015

zin, rozenrozerood en blauw

Jaren geleden kocht ik een pakket om Waldorf-poppen te maken. Ergens moet het nog liggen, op zolder (lees: een half verdiepinkje in mijn slaapkamer. Gerief kan erin geduwd worden wanneer ik op de ladder ga staan. Iets eruit halen na geruime tijd is een pak moeilijker. Het wordt immers steeds meer naar achteren geduwd...).

Nu zijn Soof en Phine er. En het kriebelt verschrikkelijk om me te verdiepen in poppen maken. Ik zocht op internet, en vond: poppen-atelier Betsy van den Langenberg in Eindhoven. Om de een of andere reden zie ik geen Belgische cursus in de aanbieding...

Heeft er iemand zin om mee te doen? Geef me dan een seintje! Ik zou ook alleen kunnen gaan, wat ik ook ga doen, als ik niemand vind. Maar ik heb nogal schrik voor één-op-één situaties. Veel te bang dat ik de ander ga vervelen...

Maar goed, ik doe het zowiezo, hoe gigantisch de uitdaging ook is. Met een job waarvan ik niet weet of ik het vol ga houden (ik vrees dat mijn karakter niet verenigbaar is met het ambtenarenapparaat), heb ik nood aan uitkijkmomenten in mijn vrije tijd. Deze cursus is daar een voorbeeld van.

  
Over mogelijks gaan vervelen... week 2 van de Fair Isle Sampler is een feit (nog 23 weken lang te zien op dit blog...) Ik vind dit zó fijn en rustgevend. Altijd jammer wanneer ik een paar dagen te vroeg klaar ben. Pas op woensdag verschijnt het volgende deel. Ik weet al wat ik straks ga doen!


patroon: Ann T-top van StyleArc

Dit T-shirt is precies in dezelfde kleuren als de KAL... Rolde enige weken geleden van onder de naaimachine. Een gelegenheid om het eens te tonen.

Een fijne avond gewenst! 

13 september 2015

het is blauw, zonder een spoortje geel


Sinds mijn stoffen niet meer in twee dozen zitten, maar in twee lades, heb ik een veel beter overzicht. Voor dit project gold: blauw. En géén geel. Hoewel ik donkerblauw en geel een schitterende combinatie vind. Het doet me denken aan een gele maansikkel tegen een donkere hemel. Geborgen in de ronding van de maan een mannetje. Een beeld dat me als prille twintiger vaak voor ogen stond. Maar de ontvangster blijkt allergisch te zijn aan geel. Even overwoog ik om te plagen. Maar nee, ik ben braaf geweest. Morgen een postkantoor zoeken in Brussel en dan is het eerste van de vijf pakjes vertrokken.



Zie hier deel twee van: hoe maak ik mijn keuken gezelliger? Katriens blogpost kwam als geroepen. Bleek ik net op zoek te zijn naar een memobord, -touw of wat dan ook. En alle benodigdheden lagen in huis. Hoe gemakkelijk is het leven soms...
(In mijn keuken is het immer donker, vandaar de belabberde kwaliteit van de foto's.)

Een lieve groet!


9 september 2015

hoe het onderwerp van deze post plots bijzaak werd

Ik had net foto's gemaakt voor een post op blogger. Roept de buurvrouw beneden onder mijn balkon "C, ik heb een cadeautje voor jou!". Wat me natuurlijk uitermate verbaasde, want sinds het nachtelijk kuisincident bleef het nogal stil tussen ons. Maar het was niet zomaar een cadeautje, het was HET geschenk.


Soof en Phine van haakjuffie! Tranen van ontroering, verwondering, dankbaarheid. Kijken in Phines blik en woordenloos voelen waarom ik me een weg baan doorheen het leven. Dankjewel haakjuffie, ze zullen gekoesterd worden! Ik voel me rijk. Voel een zalig vertrouwen in de toekomst.

En de bijzaak:


De Fair Isle Sampler II van Wieke Van Keulen. Week 1 van 25. Steek voor steek me een nieuwe techniek aanleren. Een les in traagheid voor een snelle breister zoals ik. Nu het eerste gevecht met draden die mijn vingers gijzelden, gestreden is, geniet ik met volle teugen. Steekje per steekje trots zijn.

Een hele mooie avond gewenst!