de fotoshoot

patroon: http://www.ravelry.com/patterns/library/raggedy-baby-buttons

Sinds ik het zaterdagavond (05u00) en zondagavond (00u30) hopeloos te laat maakte, heb ik de Gentse Feesten links gelaten. Voor die 05u00 heb ik een  gegronde reden: als je zelf achter de bar staat, moet je wel blijven tot het einde. Het was allemaal heel fijn... tot de dag en dagen nadien. Maar goed, dat heb ik er dan voor over.

Voor de fotoshoot dus, trok ik naar het plein vlakbij. Een circustent leek me wel wat qua decor. Ik stelde daarbij vast dat ik niet alleen onder de kerktoren woon, maar nu voor de gelegenheid ook onder deze toren. Opgebouwd uit karton, alstublieft! Heel indrukwekkend.

En o ja, het is een restjespop. Ik ben erin geslaagd enkel uit mijn voorraad te putten. Getuige de vele, niet al te bij elkaar passende, kleuren. Bij deze is de Bingo van Lana Grossa volledig uitgeput!

naarstig (en ander)

na twee dagen feesten

And when this day is through, there is only one wish on my mind...
sleeping, sleeping, sleeping!

nu het nog kan

Nu kan het nog, even een duik nemen:
- de kleertjes liggen nog bij de breister
- de avondzon is nog lekker warm
Gelukkig was er op het staketsel een blad gekleefd "verboden te zwemmen"... de achterwaartse duik, net na de foto, belandde nog op het droge. Oef, geen bekeuring voor zwemmen zonder toelating. En nog een pop om mee naar huis te nemen.

Ook in de orde van "nu het nog kan":
- fietsen door de binnenstad
- een lege plek vinden op een terras
Want morgen breken de Gentse Feesten los en zijn verplaatsingen met de fiets uit den boze en is de rust heel ver weg te zoeken.
Maar ik zie er wel naar uit. Het hoort bij vakantie, ook al werk ik gewoon verder.

wanneer je niet meer zo actief bent en toch wilt bloggen...

... dan moet je af en toe een tussentijdse stand van zaken laten zien.

Wat het wordt, is duidelijk. Wat je niet kan zien, is dat ze van behoorlijk adellijke komaf is. Of misschien net niet? Want het is een echte restjespop. Haar kleed zou wel eens kunnen gaan lijken op een ettelijke keren herstelde jurk. Oordeel zelf wanneer ze voorzien is van meer kledij dan onderbroek, sokken en schoenen.

Ik hou van breien op de trein, van breien buiten, of desnoods op café. Maar thuis breien, nee, dat heeft iets weg van verveling. Een rare kronkel van mijn geest. Of herkent iemand dat? Ik denk dat ik thuis, binnen, te weinig prikkels heb. Dat mijn geest zich dan verveelt, ook al zijn met handen bezig. Binnen is er geen beweging, geen zachte wind, geen zon die mijn huid verwarmt... Om maar te zeggen dat ik nu op mijn terras zit en dat me dat rust geeft (als de buurvrouw haar bonkebonkmuziek nu wat zachter zou zetten, nog meer). Rust waarin breien fijn is.

een bloggenswaardig feit

Een boekje voor kleine en grote gelukjes, eentje voor wijsheden en eentje voor zomaar wat. Dat lukt op een weekavond. Energie, waar blijf je? Ik wil niet alles verspelen op het werk, maar ook nog iets overhouden voor 's avonds. Ach, komt nog wel.

Zit ik zo wat te zitten op de trein, beetje suffen, beetje een tijdschrift lezen, gedachten die alle kanten opgaan... Over hoe vreemd het voelt om in eerste klasse te reizen. Ja, een stafmedewerker mag dat voor een dienstreis. Hoe contradictorisch als je weet dat al die stafmedewerkers, ik toch al zeker, gewoon in tweede klasse naar het werk pendelen. Geldverspilling vind ik dat. Maar dit terzake.

Van Roeselare naar Lichtervelde. Van Lichtervelde naar Gent-Sint-Pieters. Bijna thuis! Maar wat blijft de trein daar lang staan. Dat dacht ik. En dan zet de trein zijn reis verder en ik besef quasi onmiddellijk: ik moest eruit! Hoe verstrooid kan je zijn (ik wou zeggen 'hoe dom kan je zijn', maar 'verstrooid' klinkt wat vriendelijker). De volgende halte is Brussel-Zuid. Joepie (ironisch). Veertig minuten heen en veertig terug.

De bijna-tranen vervangen door een bloggenswaardig feit.
En nog een avond zonder creativiteit (de boekjes zijn van eerder).

Joepie, ik naai weer!

Een verzoek van de schoonbroer, van oud en versleten (en ontzettend vies) naar nieuw en schoon. Het moest hetzelfde zijn, helemaal, maar gelukkig voor mij, mocht grijs ook in plaats van zwart (ik en zwart, dat rijmt niet).

Weken en weken en weken is het uitgesteld. Geen zin, te weinig energie. De deadline was vandaag. Dan maar de wekker zetten en zie, hij is er, de tas. En ik vond het nog fijn ook ("jij uitsteller, gewoon beginnen en dan komt de zin wel vanzelf", een noot aan mezelf).

De naaimachine staat er, de blikken dozen met ritsen, knopen en metalen gerief staan open op de grond. Klaar voor een laptophoes en een platte-banden-noodkit. Ik heb er zin in.

Een heel fijn weekend gewenst!