het toppunt van samen zijn

Twee weken geleden. Neefje van vijf komt een nachtje logeren, terwijl de grote broers met mama en papa naar de film gaan. Gewapend met een koffer vol klei. Want het neefje houdt van knutselen.

"Weet je nog dat je mij beloofd hebt dat we samen een roze lamp zouden maken?" Ja, dat weet ik nog. Maar als ik pas de avond voordien weet dat je komt, heb ik geen tijd meer om naar de winkel te gaan.

Een knuffel maken, was een waardig alternatief.

Waren voor mijn rekening: stof knippen (want het moest snel gaan, om 10u werd hij alweer opgehaald), de stof vasthouden tijdens het naaien.
Waren voor zijn rekening: de stofjes kiezen, de naaimachine bedienen en het knuffeltje opvullen.
Het patroon is de verdienste van mevrouw Khadetjes.

Nog nooit waren we zo samen, hij en ik. En ik vond het zalig. Zo zalig dat ik mijn avondeten ervoor gelaten heb (hij had al gegeten en wou alleen maar naaien). Zo zalig dat we in pyjama en voor het ontbijt hebben verder gewerkt. Ah ja, want de knuffel was het belangrijkste. Aankleden en eten deden we wel in de gauwte, vlak voor mama hem kwam halen.

Het ventje is zo superfier. En ik helemaal warm en ontroerd wanneer ik eraan terugdenk.