over Nilo en nog wat

Nilo is de mooiste ooit. Het zachtste, vertederendste, nog een beetje naar schaap ruikende wondertje.
Ik begraaf mijn neus in zijn buikje en snuif een geur vol zachtheid en warmte op.

Zij heeft geen naam. Die mocht het metekindje geven, want ze werd haar pop. Maar het metekindje geeft geen namen aan poppen, dus... Zij was de mooiste ooit. Voordat Nilo dat werd. Even een tweestrijd nu tussen nog een pop maken of nog even wachten.

Tweestrijd ook tussen bloggen of niet. In de afgelopen maanden had ik af en toe zin en al even vaak helemaal niet. Het begon met niets te vertellen hebben. Het ging geruisloos over in een zich terugtrekken uit de sociale media. Een wereld die ongemerkt steeds kleiner werd. Nee, eigenlijk niet ongemerkt. Eerder vastgesteld met een zekere onverschilligheid. De betrouwbare, standvastige, goedlachse collega. Met weinig leven daarbuiten. Dat was / ben ik nog.

Ik vind dat het tijd is om even te komen proeven van dat sociale leven buiten het werk. Weglopen van alle contact, bron van gemis en kwetsuren, zal me niet brengen waar ik wil zijn.
Ik kom gauw ook bij jullie piepen. Lezen over leven, terwijl ik daar zelf niet bepaald in uitblonk, was te pijnlijk.

Zo, de eerste stap naar bloggen is genomen. Nog slechts op "publiceren" duwen, en daar gaan we. Tot later!