moeten en ik

Moeten en ik. Dat gaat niet samen. Gek is dat soms.

Een tweetal maanden geleden werd een handwerkruil gelanceerd op de facebookpagina van Wolbewerkers. Ik had wel zin om mee te doen. Maar er waren ook bezwaren: weinig energie, verhuisstress, nog te onzeker over mijn spincapaciteiten. Tot eind november, toen verscheen er een berichtje dat het niet noodzakelijk uit wol moest zijn. Tassen naaien kan ik wél, en ik had er net twee gemaakt, dus een derde kon ook nog wel. Dus met veel plezier schreef ik me in. En toen moest het.

Zin maakte plaats voor onzekerheid. Is het wel een groot genoeg cadeau? Mijn ruilpartner is voor mij aan het breien... Zal ze het mooi vinden? Ze houdt van felle kleuren en oudroze, schreef ze me. Ga ik niet ergens een foutje maken waardoor de tas snel stuk gaat? Dus in plaats van eraan te beginnen, stel ik uit.

 Maar nu is ze af. Het eerste naaiwerkje in het nieuwe huis. En het was zo fijn om te maken! Ze staat nog even op het aanrecht, totdat ook zij klaar is. Telkens ik ernaar kijk, voel ik iets van trots. En ook een beetje schrik voor haar reactie.

thuis

Toen ik begin 2017 ophield met bloggen, had ik net een huis gekocht. Verwachtingsvol was ik. Hopend om eindelijk een plek te vinden waar ik kon thuis zijn en tot rust komen. Het draaide anders uit. Het huis was een nachtmerrie van verborgen gebreken. Extreem vochtige vloer en een doordringende stank. Jarenlang zoeken door gespecialiseerde firma's leverde niets op. Tenzij dan "misschien is het dit...", "misschien kan je dat eens proberen...", met als gemene deler "misschien" en absoluut geen garantie op succes. Geen enkele "misschien" werd echter door meerdere mensen uitgesproken. Niet simpel voor een leek in bouwtechnische zaken om dan te beslissen. Met perioden zat ik meer op een bankje in de stad dan thuis. Thuis, het echte thuis, niet de bakstenen, bleef een verre droom.

Nu staat het huis te koop. Spotgoedkoop, want geen enkel gebrek verzwijg ik. En ik, ik zit sinds zaterdag in een nieuw huis. Een huurhuis. Kopen doe ik nooit meer.

Zo gefocust was mijn geest op problemen. Jarenlang. Zo in beslag genomen, dat nu ik in het nieuwe huis zit, opnieuw vocht zie in de vloer, opnieuw onaangename geuren ruik. Het is te onwerkelijk om waar te zijn. Misschien is het ook niet waar. Dat hoop ik zo. Ik hoop dat mijn hoofd me misleidt, dat obsessief-compulsief stukje dat nog niet beseft dat de situatie veranderd is. Ondertussen vecht ik tegen de drang om overal te gaan snuffelen, om op mijn knieën op de grond te zitten en te turen naar de vloer. Lastig en allesbehalve een zorgeloos nieuw begin. Maar ik blijf hoopvol.

Het is trouwens een zalig ruim huis. Met een heuse hobbykamer! Iets waar ik al 20 jaar van droom. En een living zo groot dat ik heel wat mensen kan ontvangen. Mensen die ik nog niet ken, maar dat komt vast nog.

En het allerzaligste, is dat de tweede dag al de bel ging. Het buurmeisje had een tekening voor mij gemaakt. Een welkom-tekening. Hoe heerlijk is dat! En er is een Whatsapp-groepje van de buren, en een Facebook-groep. Zo fijn om me omringd te voelen door betrokken mensen. Dat alleen al maakt het hier meer thuis dan ik ooit gekend heb.

een mand vol liefde

Cursus mandenvlechten bij het Vlechtatelier

Een terras in Oudenaarde, een paar weken geleden. Ik hield de mand op schoot, de lichtgroene met de handvaten. Ze is groot genoeg om mijn armen eromheen te slaan.

Vandaag stel ik me voor dat ik ze vul met alle liefde die ik in mij heb en ze bij haar op de stoep zet. En dan weggaan en niet meer omkijken. Een hart dat bijna uit mijn borstkas zwelt, en tegelijk zoveel zeer doet dat het mij de adem beneemt.

Niet dat ik wil weggaan. Het liefst zou ik haar in de armen mogen sluiten. Niet alleen letterlijk. Ook figuurlijk: mogen graag zien. Open en bloot. Niet weggemoffeld in een hoekje binnenin, toegedekt onder schaamte.

Nog veel liever dan graag gezien worden, wil ik mogen graag zien. Nee, natuurlijk mag ik graag zien. Ik wil het mogen uitspreken. Ik wil het mogen fluisteren. Ik wil het mogen schrijven. "Ik zie je zo graag." Gewoon zoals het is in al zijn puurheid. En dat het ook in al zijn puurheid gehoord wordt en mag zijn, zonder enige connotatie of afschrikken of wat dan ook. 

Maandag is er weer een les mandenvlechten. Een nieuwe mand om te vullen en voor een denkbeeldige deur te zetten.

soms is enige indoctrinatie nodig

Ik ben geboren met een prima stel hersenen. Ze zijn heel snel van begrip, kunnen prima onthouden en verbanden leggen als de beste. Ze maakten mij telkens de primus van de klas. 

Maar ze zijn ook overijverig als het gaat om rampenscenario's bedenken. Ze moeten daar eigenlijk niet de minste moeite voor doen. Dat gaat als vanzelf. Ook als ik er niet om vraag, duiken ze op en eisen ze aandacht.

Tientallen jaren bestreed ik de rampenscenario's met gelijke wapens. Ze onder de loep leggen, analyseren, kansen berekenen. Alles om mij ervan te overtuigen dat het zo'n vaart wel niet zal lopen, dat het ook goed kan gaan, en dat ik maar oplossingen moet bedenken als het probleem zich eenmaal stelt. Alle gespendeerde tijd op voorhand is immers verloren tijd. Een rationeel gevecht tussen rampenscenario en mezelf. Eindeloze cirkelredeneringen. En altijd delf ik het onderspit. Niet dat het rampenscenario zich voltrekt, dat niet. Maar ik slaag er niet in mezelf te overtuigen, en het gevecht stopt pas op het ogenblik dat het gevreesde moment daar is en de ramp zich niet heeft voorgedaan. Verloren tijd, verloren energie.

Nu probeer ik het anders te doen. Ik probeer er geen aandacht aan te besteden, uit mijn hoofd te blijven, te rusten in het niet weten en erkennen dat ik bang ben. Ik steek geen energie meer in me eruit redeneren. Helaas gaat al mijn energie nu naar standhouden. Naar niet teruggrijpen naar het oude patroon, naar niet gaan redeneren, naar niet... Standhouden terwijl er een donkere, dreigende wolk boven mijn hoofd hangt. Niet makkelijk.

Ik indoctrineer mijn geest met mantra's, gebruik ze als handvaten. Op de yogamat voel ik dat ze waar zijn. Weg van de mat is het vertrouwen vaak minder sterk en ga ik twijfelen. Dus ik maakte geheugensteuntjes om niet te vergeten.

Een stempel is krachtig. Een stempel bekrachtigt.

Mijn geest is bij momenten nogal cynisch over dat "alles komt goed". Gelukkig hebben mijn hersenen daar een onwankelbare logica voor gevonden:

1. In het hier en nu is alles goed.

2. Het hier en nu begint telkens opnieuw.

3. Dus alles komt altijd goed.

Dat soort redeneringen heeft een naam, maar die ontgaat me. Maar goed, 1 is waar, dat is mijn ervaring. 2 is ook waar, geen enkel argument kan dat weerleggen. Dus kan het niet anders dan dat 3 ook waar is. Voilà.

Wol en schapengeur

Wol, van die echte schapenwol, is voor mij hét symbool van warmte en geborgenheid. En al helemaal als ze nog een beetje naar schaap ruikt. Wat hou ik van die geur!

Jaren geleden leerde ik al eens spinnen. Dat was een tweedaagse. Geen succes. De draad deed niet anders dan knappen. Dus hield ik het maar bij wol kopen. Ik liep de deur plat bij het plaatselijk wol- en stoffenwinkeltje. Tot bijna twee jaar geleden. Toen kwam ik terug uit een maand met de rugzak trekken in Noorwegen. Ik liep tussen de schapen, kampeerde tussen de schapen, zag schapen in mijn voetspoor lopen over de sneeuw in de bergen... Bij thuiskomst leerde ik opnieuw spinnen, één dag, en het ging als vanzelf. Sindsdien koop ik geen wol meer. Ik maak mijn garen nu zelf. 

Het summum van natuurlijkheid is spinnen vanuit een pas geschoren schapenvachtje. Dat ruikt heerlijk naar schaap. Met mijn handen daar plukken uittrekken en in een warm zeepsopje onderdompelen, zien hoe bruin het water kleurt. Dan de lokken pluizen. Ik dacht dat ik dat vervelend zou vinden. Ik hou immers niet van repetitieve werkjes. Maar het is net fijn. En ideaal om op een terrasje te doen in de stad. En het spinnen zelf... dat is de wol zacht langs mijn vingers laten gaan, er al mijn aandacht aan geven. Zalig!

 

poncho uit zwartbles

En als ik uit ben gekeken op het bruin, ga ik verder met gekleurde merinowol, gemengd met zijde voor extra zachtheid en glans.

garen van merinowol, tussahzijde en sarizijde

Hoe zalig is het om creatief te zijn!

Als ik later... een droomplek vind om te wonen, dan komen er schapen te staan.

uit mijn boek

Graven, als in een put graven

Ik graaf in een oud boek. Een tweedehandsboek dat ik vond, verborgen achter andere boeken. Misschien daarom dat ik het meenam. Omdat het onzichtbaar was, verstopt, en dat symbool staat voor hoe ik ook was, tot een jaar geleden. Ik heb het niet gelezen. Maar ik zie wel dat de taal hard is. Had ik dat toen gezien, het was niet meegekomen. Maar ook daar kan symboliek in zitten. Een eigen verhaal maken in een wereld die niet bepaald meezit. Een mooi, warm verhaal. 

 

Maar het leent zich dus prima om in te graven. Soms verbeten. Met ongeduldige uithalen rondjes uitsnijden en ruw lostrekken. Soms zachter. Nu is er een tunnel doorheen het hele boek. Om in af te dalen en te ontdekken. Of om in te vallen wanneer ik dreig op te geven. Met een gele draad om de weg niet kwijt te geraken.

 

 

Er is ook een holletje, bekleed met sarizijde en wol, en met een dekentje erin. Een veilig plekje. Zacht en warm. Ik wou dat ik mezelf zo klein kon maken dat ik erin paste. Me daar opkrullen en de storm doorstaan. Ik ben zo bang, dat ik geen fijne plek ga vinden om te wonen. Hoe het financieel moet. Of ik mijn job ga kunnen blijven doen nu ik ziek ben. Ik weet het allemaal niet meer en het vertrouwen is zoek. 

 

 

 

Geel in het dekentje en de "rode draad". De kleur van het derde chakra. Manipura of zonnevlecht. Het staat voor innerlijke kracht en zelfvertrouwen. En los daarvan associeer ik het met warmte, al veel langer dan ik yoga doe. Daarom werk ik er graag mee. Als een herinnering om steeds terug te keren naar het vertrouwen. En om mezelf te koesteren.

Hoe zou het zijn?

Hoe zou het zijn om na ruim vier jaar nog eens iets te posten? 

Zomaar. Omdat ik graag schrijf. Een testje. Niet schrijven om gelezen te worden. Gewoon voor het plezier van het mijmeren zelf. Misschien gewoon eenmalig.

Wist ik nog maar hoe collages te maken. Dat wordt weer even zoeken...

Dat ben ik, nu. Yoga en lichaamswerk leren me te zakken in mijn lijf. Weg van mijn drukke, oordelende en rampenscenario's bedenkende hoofd. Hoe stiller mijn hoofd, hoe meer de creativiteit borrelt. Een leven lang zag ik mezelf als handig. Naaien en breien op basis van patronen die door iemand anders bedacht waren, wilde ik geen creativiteit noemen. Maar nu borrelt ze zowaar. Ik kan naar binnen kijken en beelden creëren zoals ik ze zie of voel. Wonderlijk is dat! En het hoeft niet "mooi" te zijn. Het ís mooi, omdat ik er plezier aan had en omdat het een verlengde is van iets binnenin mezelf.