dag bed...

Dag bed van me. Ik begin me zo stilaan te vervelen in jou. Breien en nog breien, beetje lezen, een dutje, nog meer breien, blogjes lezen, nog meer breien... Het schiet op, dat wel, die aap 4. Opstaan, douchen, lekker ruikende bodylotion, weer de pyjama in. Een kwartier weg uit jou en ik verlang weer naar je. Gelukkig ben ik ziek genoeg om me erbij neer te leggen dat ik niet daar kan zijn. Daar is waar mijn lieve vriendinnen zijn. Het koor. En ja, dat ik niet kan zingen, toch niet fatsoenlijk, met een ontstoken keel, tot daar aan toe. Maar dat ik daar niet kan zijn, dat vind ik verschrikkelijk!

Een beetje klagen mag, wanneer je ziek in bed ligt en al het leuks aan je voorbij ziet gaan. Toch? Maar het verandert natuurlijk niets.

 

Wanneer ik weer de energie heb om uit bed te gaan, ga ik naaien. Ik heb een plannetje. Niets bijzonders, gewoon een plannetje om de pijn te verzachten dat ik daar niet kon zijn. Een doekje voor het bloeden. Als 't maar helpt hé...