één voet in de lente en één in de winter

Met één been in de lente... een parelwit strand in
volle zonneschijn, onder de schaduw van een boom.
(een kleine noot: het parelwitte zand voelde nogal koud en
vochtig aan, wat de voeten van de fotograaf betrof)

... en één been in de winter...



Brrrr... misschien toch maar een warm jasje maken!

Beer zou de ultieme knuffel worden. Warmte, geborgenheid, veiligheid. Een herinnering dat perfectie niet nodig is om goed genoeg te zijn.

 

Beer is niet perfect. Hij heeft een stukje zwart en zwart vind ik niet mooi. Maar ik koos ervoor om het stuk zwart niet uit de bol wol te knippen.

Beer heeft ook te kleine ogen. Maar dat moest dan maar zo, dacht ik gisteren, want ik wou ze af hebben en had geen grotere ogen. En toen we toch bezig waren met imperfectie, lieten we de neus ook maar voor wat ze is: te klein en te bleek.

 

Ik voel niet veel "band" met beer, maar misschien komt dat nog. Perfectie hoeft niet, hé?