Gestolen momentjes van rust:
- paardebloemen op het mooiste plekje Gent
- een bankje tegen een heerlijk warme muur
- voor het eerst terug sandalen aan
- een boek, één dat goed lijkt te worden. Goed voor op schoot te houden, want de letters vinden maar moeizaam een weg naar mijn hoofd.
- nog een stukje piano, verre van perfect, maar dat geeft niet.
Ik heb iets heel, heel ergs gedaan in het weekend (OK, geen strafbare feiten voor wie daaraan zou twijfelen).
(Ik had geschreven wat, maar dat voelt niet goed. Te openbaar, dit medium. Te algemeen. Als iets op iemand zijn bord gooien en die moet er zijn plan dan maar mee trekken.)
Maar goed, ik was heel agressief op alles en iedereen, mezelf op de eerste plaats, en wou verdwijnen naar Pluto.
Pluto bleek te ver. En ik wil daar niet zijn, eigenlijk. Dus sinds gisteren probeer ik mezelf weer in de ogen te kijken en het leven aan te gaan. Met spijt, heel veel spijt om wat ik gedaan heb. Met het verlangen om alles ongedaan te kunnen maken (wat niet kan), om wakker te worden uit wat een nachtmerrie lijkt (maar realiteit is). En met de wetenschap dat ik nooit of te nimmer nog luister naar mijn vernietigende blik over mezelf. Luisteren naar een blik... klopt niet... Ik weet het, "Zoet" de mascotte diende daar al voor. Die ligt sinds vrijdag ondertussen kapot geknipt in een vuilbak ergens te lande. Maar ik hoef geen mascotte meer. Ik voel het binnenin nu.
Pfff... toch wel raar dat bloggen. Alsof je de volgers kent, iets wil delen. En tegelijk zo openbaar en afstandelijk. Dus ik weet eigenlijk niet goed wat ik met dit bericht wil. Versturen maar? Risico nemen?
(Ik wil toch risico op misvattingen vermijden: ik ben OK! Ik merkte bij vorige berichten dat mijn woorden soms erger overkomen dan ik voel.)
O ja, Veloma is weerom van Fabrizio Paterlini, één van mijn favorieten voor de moment.
Dan is het nu tijd voor een hapje en nadien wordt de naaimachine weer bovengehaald.
Blij dat jullie er zijn! Dankjewel!
Veel boodschappen in één berichtje ... ik ben blij een meer verlossende berichtje te lezen. Ik kwam hier de afgelopen dagen af en toe eens piepen, een beetje ongerust naar hoe het met je was ... (en me ook steeds opnieuw afvragend, stuur ik een 'hoe-gaat-het-met-je' mailtje ... of is dat dan bemoeizucht)
BeantwoordenVerwijderenIn ieder geval, jij speelt met zoveel gevoel piano ! (echt mooi en zeker niet makkelijk !) (enne, merci voor die schop onder mijn kont, ik moet hier dringend eens een piano-restaurateur bellen, wat ik al ging doen in januari).
Lol, Jo verwoordt perfect wat in mijn hoofd draait... blij van je te horen :)
BeantwoordenVerwijderenik wil je graag helpen met je gevoel. Heb ook al stomme dingen gedaan. Ik weet niet wat het was, maar probeer rust te vinden in jezelf. En gooi geen zoetjes meer in de vuilbak hé. :-) liefs van ons.
BeantwoordenVerwijderenUps en downs he...dat is het leven.
BeantwoordenVerwijderenNa elke down maken dat er een up komt, meer kan je niet doen.
Enne: wij zien je al graag, nu jijzelf nog!
Kop op!!!
Heb al gemerkt dat het ook fijn kan zijn om 'dieper' te gaan in een blogbericht, je krijgt dan ook diepere reacties terug....
Liefs Els
Ben in ieder geval blij dat je niet op pluto meer bent! Ik zie mijn blog als een manier om mooie dingen te delen, maar ook dingen die me bezig houden. Dus ook als het slecht gaat (al vind ik dat natuurlijk vééél moeilijker). Ik lees in ieder geval je blog heel graag, of het nu goed of net iets minder met je gaat. Wens je veel mooie inzichten toe, en geniet vooral van alles wat op je pad komt, of dat nu paardenbloemen zijn of dat schitterende plekje in Gent... Veel liefs, Natalie
BeantwoordenVerwijderenOpluchting ! Ik weet niet wat er gebeurd is, want ik zag alleen een ministukje tekst in je rechterbalk.
BeantwoordenVerwijderenHoedanook: ik ben opgelucht dat jer er weer bent. En ik weet niet hoe het komt maar ogenblikkelijk schoot dit lied me door het hoofd: "Blijf niet staan bij het verleden, klamp je niet krampachtig vast aan de tijd die is vergleden, aan het leed dat is geleden...."
Wat er ook gebeurd is, elke dag met een nieuwe lei beginnen en niet opgeven. Met vallen en opstaan. Het is supergoed, Janusje, dat je weer openstaat voor mooie momentjes van rust. En zoals Els zegt: we zien je al graag, nu jijzelf nog !
'n bemoedigende groet,
sneksniltje
Goed dat je niet naar Pluto bent vertrokken, we zouden je echt wel missen! Wees niet te hard voor jezelf, neem jezelf zoals je bent, je bent uniek en mensen moeten maar leren om met jou te leven. Spijtig dat je je mascotte hebt verknipt want door het zien van die mooie beer ben ik vrijdag toch maar de boek van inge snuffel gaan halen om ook te starten met knuffels maken. Het leven bestaat nu eenmaal uit ups en downs, ook hier, ben pas 3 maanden thuis geweest na een burnout, maar alles komt ooit goed dat moet je blijven geloven, ook voor jou! Kop op! Je bent een toffe janusje en de bloggers houden van je!
BeantwoordenVerwijderenliefs, rita.
Iedereen doet wel eens iets heel ergs denk ik, ik ook hoor, heb al heel wat erge dingen gedaan als ik me gefrustreerd voelde. En ja dan schaam je je voor jezelf, ook heel menselijk.
BeantwoordenVerwijderenEr gaat tijd overheen voor je gevoel daarover weer een beetje verdwijnt en dan maar proberen niet weer het erge te doen wat je hebt gedaan:)