donna

Zij en ik zouden eens zien wie er het langst kon weerstaan aan Donna. Zie hier de verliezer... Maar ik heb zo lang als mogelijk gewacht. De oude handtas was helemaal verbleekt, de stof zo dun geworden dat de binnenvoering erdoor piepte, om nog niet te spreken van de scheur... En wanneer je zelf tassen maakt, kan je je niet veroorloven om met een versleten exemplaar rond te wandelen. Toch?

Zoals kinderen schoentoppen verslijten, of broeken op kniehoogte, verslijt ik tassen. De reden? Elke dag fietsen met de tas om de schouder. Dat wrijft dan heen en weer over mijn been. Met slijtage van tas (en ook wel rechterbroekspijp) tot gevolg.

Donna Vintage Handbag van Swoon Sewing Patterns

Ik ben niet onverdeeld enthousiast over het resultaat. De vintage look is weg door de jeansstof (om vroegtijdige slijtage tegen te gaan :-) ). De tas is me ook niet vrouwelijk genoeg (over dat vrouwelijk, dat is een moeilijke... na 40 jaar ben ik er nog steeds niet uit welk "vrouwelijk" bij me past). Dat ik het patroon 20% vergrootte in de breedte en de lengte draagt waarschijnlijk ook bij tot de sportievere look. Tablet, agenda, schrijfboekje, de hele reutemeteut aan badgen (trein, fietsenstalling, werk), papieren zakdoekjes... dat moet immers elke dag mee. Verder voegde ik een schouderriem toe. En het zakgedeelte vooraan sloot ik met een kamsnap, kwestie van geen inhoud te verliezen wanneer ik de tas gezwind rond de schouder zwier.

Na een badje "HG waterdicht voor textiel" was de tas klaar voor gebruik. Ze is misschien niet helemaal geworden wat ik voor ogen had, dienst zal ze zeker doen!

ik zou niet... (een liefdesverklaring)

Ik had verlof vandaag. Treinstaking, jawel. En ik had zin om te haken.  Een tussendoortje zou het worden. Ik wacht immers nog op de bijbestelling voor mijn deken. Een tussendoortje, maar daarom niet minder gegeerd...

Ik zou dus naar de wolwinkel gaan en ik zou zeker geen Noro kopen. Nee, een effen kleur, liefs okergeel, een mengeling van zijde en katoen. Dat zocht ik. Maar dat hadden ze dus niet. Maar wel Noro Taiyo Sport, de mooiste ever, normaal niet bestemd voor de Belgische markt. En ja, er zit zijde in en katoen en ook nog een beetje wol en polyamide. Daar kon ik niet aan weerstaan. Hoe zot ben ik van Noro! Zo wonderlijk mooi. In oktober ga ik trouwens leren spinnen. Als ik ooit dat Noro-garen zou kunnen evenaren... (dromen kan geen kwaad)

patroon: envoi van Wieke van Keulen

 Noro doet wel niet zoveel recht aan het patroon. Maar ach, dan doe ik dat later maar even opnieuw in een effen kleur.

bijna

Zie daar het Sophie's Universe CAL deken... Zomaar op de straat gelegd. Ik heb toch even bedenktijd nodig gehad voordat ik dat deed. De smetvrees die me in mijn twintiger jaren tergde, is al lang overwonnen (een smoezelig koekje weigeren van het metekindje, nee, dat kon niet... en zo is de smetvrees overboord gegooid). Maar ik dwaal af. Het deken is bijna af. Nog maar een paar ronden te gaan en dan blokken. Ik zie nu pas dat het echt nodig zal zijn.

De favoriete haakplek... Was wel even warm met zoveel deken op schoot.
En toen... was de wol op. Jammer. Dat wordt bijbestellen. Ik twijfel nog even of ik de extra toeren ook nog haak, zodat het patroon rechthoekig wordt. Maar ik denk het niet. Er zitten nu al 54 bollen in + wat ik nog moet bijbestellen. Het is al reusachtig en best wel zwaar. En prijzig... Ik begin liever te dromen over een nieuw project. Er zijn nog dekens die mij de ogen uitsteken (zoals deze). Ach, ik zie wel...

En tot slot een impressie van het kampeerweekend: de neefjes, het nichtje en ik kampeerden op een paardenboerderij, speelden gezelschapsspelen in de tent, trokken erop uit wanneer het droog was en de zon scheen, huurden fietsen, deden aan waaghalzerij (ik niet), waren ondeugend (weerom niet ik, ik pijnigde mijn hersenen hoe ik de deugnieterij in goede banen kon leiden)... Het was super... En voor het eerst merkte ik dat mijn gezag dat ik altijd had bij de drie musketiers, begint te tanen... Ze worden groot en ik mis een opvoedkundige visie voor de bijna- of net-tieners. Confronterend en bij momenten machteloos. Stof om over na te denken.

Iemand

Er is een naaiweekend geweest. Onmogelijk ernaast te kijken, want ik volg naar alle waarschijnlijk de meerderheid van de blogs. Wat had ik daar graag bij geweest! Ik lees de blogverslagen met mondjesmaat. Anders barst mijn lijf van verlangen. Een verlangen dat een naaiweekend overtreft. Verlangen naar dichte vriendschap, verbondenheid, naar Iemand zijn voor Iemand.

Maar soit, dit weekend ben ik iemand. De keuken staat al vol tent, kampeerfood, gezelschapsspelen en andere. Morgen komen de drie oudste neefjes en nichtjes en vertrekken we op jaarlijks kampeerweekend. Het wordt ongetwijfeld tof!

En ondertussen haak ik als een bezetene. Allez, niet bezeten in de vorm van opgejaagd of gek, maar als: vastberaden, een tikkeltje verslaafd. 't Is een perfecte houvast.
Op nog geen 4 weken 14 CAL-weken weggewerkt. Hmmm, er moet niet gezegd dat ik niet veel anders doe...

Sophie's Universe CAL

Een heel fijn en creatief lang weekend gewenst!

een tas vol wol

Een weekend Ardennen met de hele familie. Een tas vol wol. Echt vol, zo'n 20 bollen had ik mee. Want haken zou ik, al was het om in de drukte en chaos van 7 volwassenen en 6 kinderen tussen 3 en 10 toch af en toe rust te vinden.
Met de kinderen bezig zijn, vind ik zalig. Maar zo dicht op elkaar leven in familiekring, werpt me ook twintig jaar terug in de tijd, naar hoe ik toen was, naar oude frustraties, naar onuitgesproken boosheid... Niet dat ik geen zin had, dat had ik zeer zeker wel. Maar ik heb ook tijd nodig om mezelf weer terug te vinden.
Maar soit: na twee rijen haken, stelde ik vast dat ik dat ene kleurtje dat ik nodig had, niet in de tas had gestoken. Aaarrgg... Niet fijn.

Sophie's universe CAL 2015

Geen idee hoe groot het nu al is. De bank is in elk geval nog maar net groot genoeg. De voering van de tas is los gekomen terwijl ik de rits probeerde dicht te krijgen. En in de trein haken, wordt een beetje onhandig. Maar in aantal weken van de CAL zit ik nog maar halfweg. Nog een heel eind te gaan dus. Maar dat geeft niet. Dat is zelfs fijn.