bijna

Zie daar het Sophie's Universe CAL deken... Zomaar op de straat gelegd. Ik heb toch even bedenktijd nodig gehad voordat ik dat deed. De smetvrees die me in mijn twintiger jaren tergde, is al lang overwonnen (een smoezelig koekje weigeren van het metekindje, nee, dat kon niet... en zo is de smetvrees overboord gegooid). Maar ik dwaal af. Het deken is bijna af. Nog maar een paar ronden te gaan en dan blokken. Ik zie nu pas dat het echt nodig zal zijn.

De favoriete haakplek... Was wel even warm met zoveel deken op schoot.
En toen... was de wol op. Jammer. Dat wordt bijbestellen. Ik twijfel nog even of ik de extra toeren ook nog haak, zodat het patroon rechthoekig wordt. Maar ik denk het niet. Er zitten nu al 54 bollen in + wat ik nog moet bijbestellen. Het is al reusachtig en best wel zwaar. En prijzig... Ik begin liever te dromen over een nieuw project. Er zijn nog dekens die mij de ogen uitsteken (zoals deze). Ach, ik zie wel...

En tot slot een impressie van het kampeerweekend: de neefjes, het nichtje en ik kampeerden op een paardenboerderij, speelden gezelschapsspelen in de tent, trokken erop uit wanneer het droog was en de zon scheen, huurden fietsen, deden aan waaghalzerij (ik niet), waren ondeugend (weerom niet ik, ik pijnigde mijn hersenen hoe ik de deugnieterij in goede banen kon leiden)... Het was super... En voor het eerst merkte ik dat mijn gezag dat ik altijd had bij de drie musketiers, begint te tanen... Ze worden groot en ik mis een opvoedkundige visie voor de bijna- of net-tieners. Confronterend en bij momenten machteloos. Stof om over na te denken.