vakantie - deel 2

Dag 6 speelde zich af op de grens tussen land en zee. Een boottocht in de Golf du Morbihan in de voormiddag (na de obligate fietstocht; de plek waar ik was had geen openbaar vervoer, behalve die ene bus om 07u12). Een gevecht tegen de bijtende wind, die ik na een dik uur, ondanks fleece, jas en sjaal, verloor. Een lekkere pannenkoek met appel, karamel en zoute boter op een terras (uit de wind, heerlijk) op het Ile des Moines. Hoe stil was het daar. Zo stil dat mensen spontaan gingen fluisteren.

Nadien was het tijd voor actie. Een fikse wandeling leidde me helemaal het eiland rond. Op de grens tussen land en zee. Dennen met boeien ertussen. Of strand met eikels en dennennaalden.
Een wandeling met risico's ook. Het wandelpad maakte in mijn ogen een vreemde kronkel, die ik wou afsnijden door op het strand te wandelen. Opkomend tij, maar nog een veilige marge. Komt wel goed, dacht ik. Maar de rotswand werd hoger en steiler. En het water steeg. Ik voelde me toch vrij roekeloos. Het afsnijden van de rare kronkel werd een fikse ommetoer met behoorlijk wat schrammen door me een weg te banen door varens zo hoog als mezelf en vele braamstruiken.
Risico 2: aangesproken worden door een man die me aanraadt niet teveel te treuzelen, want "On vient de démolir un nid de ...". Wat die "..." waren, begreep ik niet. Bleken grote bijen te zijn. OK, boodschap aangekomen. Geen foto's meer maken en doorstappen.

Na twee gemiste boten (de ene vertrok net toen ik aankwam, bij de tweede, een half uur later, bleek ik aan de verkeerde kade te staan) en de obligate fietstocht, kwam ik moe en voldaan aan in mijn "roulotte".

Op dag 7 lonkte de echte zee weer. De baai en de kust volgend richting Carnac. Vaststellen hoe een wandelpad zomaar kan eindigen op een hek. Blijkbaar had iemand de onweerstaanbare drang om net daar een huis neer te poten. Mijn kaart vertelt zo'n dingen niet... Een dag van omrijden, die me wel veel mooie plekken heeft getoond.

Zie je al die gouden spikkeltjes op het strand?

Dag 8 was er één van rustig aan doen. Een geleid bezoek aan de cairn van Gavrinis (dolmen bedolven onder een hele berg stenen) stond op het programma. De boterhammen werden opgegeten in de haven, in aanwezigheid van een meeuw met campingkippengedrag. Hoewel de meeuw toch wel argwanender was dan de campingkippen.

De cairn was schitterend! Op alle 14 stenen van de dolmen waren geometrische en meer figuratieve vormen uitgekapt. De oudheid liet zich voelen. Bij alle andere dolmens die ik zag, had ik dat gevoel niet. Waarschijnlijk komt dit doordat deze op een eilandje staat. Geen huizen er rond, geen prikkeldraad in de nabije omgeving. Zo moet het toen ook geweest zijn.

Maar misschien werd ik nog wel het meest geraakt door die schitterende eik.

En op dag 9 is het glas leeg, het boek uit en wacht de trein.

Rest me nog alleen de muts te tonen die ik op de trein begon en ondertussen afwerkte. Maar dat is voor een volgende keer.