over A. waarnaar ik kan blijven kijken en woorden die niet willen vloeien

Dat ik zin had om nog eens een aapje te maken. Een kleintje, kleiner dan kangoeroe of E. Kleiner zodat het in mijn gewone rugzak past. Voor kangoeroe of E. had ik immers een groter exemplaar nodig.

Mijn voorraad wol bleek echter geen fijn garen te bevatten, maar wel nog het schitterende Nora Silk Garden. A. werd dus toch weer groter... Ik ben helemaal weg van A. Zo mooi! Zo mooi dat ik het zonde vind om nog een salopetje te breien. Daarmee is A. vroeger af dan voorzien. Zijn kleurtjes mogen gezien worden.

Weldra lonkt het avontuur. Nog drie weken te gaan en A. en ik ruilen ons luidruchtige huis een week in voor een woonwagen in Bretagne. Nee, geen tent deze keer. Bretagne, eind september en tent... dat klinkt als de voorbode van nattigheid.

patroon: zijmaakthet

Er rijpt ook nog een ander plan voor in mijn verlof... Eéntje dat me vandaag al ruwe handen heeft bezorgd.

Een kleine herinrichting van mijn huis dringt zich op. Ik ben de dozen vol stof en wol in mijn living grondig beu. Ook al zijn het mooie dozen (waren het mooie dozen), het oogt te druk, te vol. In de keuken staat een rek vol dicht-bij-de-hand benodigdheden: schrijfmateriaal, te verwerken post, naaidoos, naaimachine... Ook best druk en weinig gezellig.

Dus, ik koop maar eens een kast en zet die in de plaats van het rek. En alle handwerkmateriaal en stof en wol verdwijnen daarin. Dat hoop ik tenminste. Gedaan met heen en weer lopen tussen keuken (naaiplek) en living (opslagplek). Welkom rust.

Bovenop de kast komt één van mijn rommelmarktvondsten. Althans, nadat ze volledig gestript, geschuurd, en voorzien van een nieuwe lampenkap is. Ruwe handen van het schuren...

Heb een fijne week!

brievenbusgeluk

De maand augustus was er één van lange werkdagen. Een deadline te halen begin september (nog even doorbijten) en veel collega's op verlof, wat extra werk meebrengt.
Van voelen hoe graag ik mijn werk doe.
En van enorme frustraties over de ambtenarenmentaliteit, waarover ik hier niet ga uitweiden. Het is immers weekend. Situaties te zot om waar te zijn, maak ik daar mee met naaste collega's. Dat maakt mij bij momenten zo kwaad en ontgoocheld. Doet me beseffen dat ik het daar misschien wel niet zal volhouden.

En hoe fijn is het dan, dat augustus ook dé maand van brievenbusgeluk was. Dit ieniemienie envelopje kreeg ik van Carla. En dan nog wel in mijn lievelingsstoffencombinatie. Je bent een schat, Carla! "Uitermate geschikt voor het bevatten van een bijzondere steen". Een steen die al een tiental jaar bij mij hoort, me kracht en moed geeft. Overdag zit ze in mijn broekzak en 's avonds gaat ze mee in bed. Heel evident. Behalve nu ik het neerschrijf... Beetje gek. Maar ach, dat ben ik.

Kaartjes kwamen er ook. Sommige daarvan heb ik mezelf gestuurd. Andere waren mij nog niet op voorhand bekend en daarom des te waardevol. Een kaartje van Sandra met een mooie tip om mijn grote verlangen te stillen. En een kaart van Brigitte, die doet verlangen naar vakantie (nog maar drie weken te gaan trouwens!). Dankjewel, lieve schatten.

Van Rita kreeg ik een doos vol handwerkplezier. Het ene nog door mij te verwerken, het andere al omgetoverd tot moois. Hoe grappig is dat deksel. Alsof de oogjes naar beneden kijken en waken over de inhoud van de pot. Hoe lief dat je dit pakket voor me samenstelde, Rita!

Nog een heel fijn weekend gewenst!

hopen op een hoopje

 

Lieve mensen,

Het is zo'n druilerige avond buiten en ik heb zin om zot te doen. Tegengewicht bieden aan de druilerigheid in mijn hart. En tegendraads zijn. Niet wachten tot morgen om hoop in te lossen. Maar nu al. De regels overtreden (ook al heb ik die zelf opgelegd).
Maar regels overtreden zonder meer, dat is moeilijk. Dus om het goed te maken, heb ik alle mensen die op het eerste bericht te kennen gaven alvast te beginnen hopen, ook mee in de pot gedaan.

Ik zou iedereen zo graag een sjaal gunnen. Het zou de nodige tijd kosten, dat wel. Het grootste obstakel is echter dat ik niet rijk genoeg ben... Een kleinigheid kan echter wel. Kleinigheid dan gezien in financieel-commerciële context. Gezien door de creatieve bril is het veel groter. Ik zei het dus al, ik heb zin om zot te doen. Ik maak in het volgende schooljaar iets voor vijf trouwe lezeressen (kon het even niet laten :-) ). Eén per maand, of sneller, dat hangt af van inspiratie, tijd, zin...

Ik wou jullie eerst vragen wie zin heeft. Maar na het nodige gepieker daarover, kies ik er toch voor om nog vijf namen te trekken uit de pot. De hoofdwinnares is al getrokken...
Ik ben even te lui om het fototoestel weer boven te halen, dus je zult me op mijn woord moeten geloven. Denk maar dat een creatieve hand steeds een eerlijke is.

In de volgorde van trekken:

Pippa's Hus

Miekemoeche

Hobbyrita's Handwerkwereldje

Katrientje Vanalles

Home is where die Dachshund is

Stuur je mij jouw adres? Tenzij ik het al heb, natuurlijk...

patroon: Perfect Darkness van Wieke van Keulen

Deze foto was al genomen vlak voor het donker werd:

Heb er veel plezier van! Het is je van harte gegund.

over hoopjes

Over hoopjes... Dat kan over meer gaan dan ik oorspronkelijk dacht...

Letterlijk: zijnde hoopjes van het één of ander, zoals daar zijn stenen, schelpen, bijeen geharkte bladeren in de herfst. Of hoopjes stof (stof als katoen of tricot) in mijn living, die ik toch eens moet wegsteken. Morgen eerst nog een slinger maken. Op het feestje zondag voor het roosminnende neefje, wordt nu ook de grotere broer "een beetje" gevierd, zoals de sms van mijn zus het noemde. Ook voor hem moet dus nog een slinger gemaakt worden. Die andere hoopjes stof bestaan trouwens ook. Gelukkig verbergen die zich onder de zetel. Maar goed, dit weekend moeten die hoopjes ook nog te lijf gegaan worden.

Of vrijer geïnterpreteerd: hoopjes als trosjes bloemen, of aren tarwe.

Of "overhoopjes" als een chaotische opeenstapeling van voorwerpen.

"Overhoopjes" als wrijving, zoals tussen de kikkers. Of met de buurvrouw, omdat ik haar om 22u30 vroeg of ze haar deur dicht wou doen, omdat ik onnozel werd van het getik van haar hakken terwijl ze op dat late aan het stofzuigen, schuren, de trap op en af lopen, was. Ik durf haar maar moeilijk onder ogen komen. 't Was een nogal impulsieve reactie. Lees, met een toon van ergernis.

Allez, trouwe lezer, je bent tot hier geraakt, doorheen al mijn bladvulling. Kan dit tellen als misleiding? Er bestaan dus ook nog andere hoopjes. Dat heten: hoopjes van 900 meter katoenen draad, met een haaknaald verwerkt tot een sjaal. Aanschouw hieronder:

Ondertussen is dat hoopje gewassen en ligt het plat te drogen. Kwestie van minder "hoopachtig" te zijn wanneer het volgende week jouw kant op komt. Tot aanstaande dinsdag om te beslissen of dit hoopje je iets zegt. OK? Begin dan maar alvast te hopen en duimen op dit hoopje sjaal!

Heb een heel fijn weekend!

Over slingers, verslingerd en geslingerd

De vlaggenlijnen rolden vanonder de naaimachine. Nu ja, drie dan toch. Nummer 3 en 4, van boven te beginnen, dateren van een paar weken terug. De vier bovenste zijn voor het pensioenfeest van de collega, de onderste voor de verjaardag van het neefje. Roze is zijn lievelingskleur. Maar niet alle roze. Sommige roze is alleen voor meisjes. Vermits de nuances tussen jongens- en meisjesroze me niet helemaal duidelijk zijn, hield ik het roze vrij beperkt.

Mooi hé, zo allemaal samen?

De hele dag denk ik in termen van slingers. Verslingerd. Geslingerd.
Verslingerd zijn aan... naaien, haken, breien, maken, creëren.
Geslingerd zijn... in het leven. Heen en weer slingeren, nee, niet aan een lampenkap :-), tussen hoop en wanhoop, vastberadenheid en ontreddering. De pendule van de klok slingert heen en weer, tikt de tijd weg. Te snel.

Verslingerd aan haken, ik zei het al. En aan sjaals, maar dat weten jullie ook al. Deze bol Necmiye Colorful Unikat kwam één dag te laat toe om mee te nemen op vakantie. Ik vond ze bij thuiskomst. Vermits de vakantiesjaal ondertussen al gemaakt was, had deze geen bestemming meer.

Maar zie, er groeit een sjaal uit, en die is voor één van jullie. Omdat ik blij ben dat jullie er zijn.
Nog een weekje of wat geduld en dan kan je meedingen! Maar hou het stil. Ik wil dat de sjaal naar een trouwe lezer gaat (lezeres klint me te Flair-achtig in de oren). Dat ze zich zachtjes slingert rond de hals van iemand die me dierbaar is geworden.

Tot later!

over de eeuwige cirkel en niet over stressballen

Zo af en toe heb ik leegmaakzucht. Wanneer het hoofd teveel piekerrommel bevat of het hart teveel somberheid, moet er leegte rondom mij gemaakt worden. Ik open de kasten en kijk wat er weg mag. En als ik dan die hele stapel voor me zie, en denk dat die binnenkort uit mijn huis weg is, dan zie ik letterlijk een extra volume lucht. Waar een ding was, is nu plaats voor lucht. Extra ademruimte.

Een paar dagen geleden waren de t-shirten aan de beurt. Wat te klein is geworden en ik bijgevolg enkel nog af en toe als onderhemdje draag, eruit. En al die met een gaatje erin ook. Die gaatjes ontstaan ter hoogte van mijn broeksriem. Pas als ik op het werk ben, besef ik het weer van dat gaatje. 's Avonds belandt de t-shirt onnadenkend in de wasmand. Om een week later gewassen terug in de kast te belanden. Dat gaatje is dan al lang uit mijn gedachten. Zie daar de eeuwige cirkel der t-shirten met een gaatje.

Tijd voor echte kringloop... Van t-shirt naar draad naar tapijt! Ik verknipte de t-shirten naar deze handleiding. Niet elke t-shirt geeft een mooi opkrullend lint. De meerderheid van mijn t-shirten (ik had een lievelingsmerk en dus veel van hetzelfde voordat ik zelf aan het t-shirt-naaien ging) bleken van de niet opkrullende soort te zijn. Een 2 cm breed, plat lint was het resultaat. Turnoefeningen voor de vingers om dat gehaakt te krijgen!

Maar soit, hoewel wat schots en scheef door de verschillende types draad, is het resultaat meer dan goed genoeg om mijn voeten van de nodige warmte en zachtheid te voorzien, wanneer ik in de zetel aan het bloggen ben.

Voor de verandering mochten de beide apen hun plek op de piano nog eens verlaten... Doet mij zin krijgen om er nog één te gaan breien. Misschien een heel kleintje dat wat makkelijker mee te nemen is dan E. of kangoeroe?

poortwachters

Mijn huid nog heerlijk warm van de zon... Ze herinnert aan zee, voeten in het water, opspattende druppels tijdens het stappen, een wind die precies goed was. Wat hou ik daarvan!

Poortwachters, daaraan doen ze me denken. Meeuwen op de toppen van de golfbrekers. Onverstoorbaar uitkijkend.

E. was mee. Tegen de middag waren we in Middelburg. We aten een heerlijk slaatje bij Eetkamer De Likkepot en genoten ondertussen van het prachtige decor en de kinderen die enthousiast een konijn achterna liepen. Nog moe van een slapeloze nacht namen we bus nr. 2 naar Vlissingen. En toen... bleven we een beetje bij de pakken zitten. Moe, als een slappe vaatdoek. Toevlucht nemen tot een koffie.

Vervolgens stapten we tot in Zoutelande, keken we, naar buiken in alle maten en vormen en tinten bruin, naar partijtjes voetbal, strand-ping-pong (of hoe het ook mag heten) en naar moddergevechten. Plastiek dolfijnen, haaien, walvissen. Nee, we waren echt niet de enige op het strand. Exit vermoeidheid. Het was goed.

de ware gedaante van E.

patroon: Hedgehog with orange pants van LovelyBabyGift

E.houdt van blauw. En van stenen! Bij voorkeur van die kleine rond gepolijste exemplaren. Die passen perfect in je handpalm, worden warm, kunnen ongemerkt meegedragen worden in een broekzak, of tegen je wang gehouden worden. E. heeft een hele verzameling. Maar eentje is bijzonder. Het is er al jaren. Het is onmisbaar. Een deel van E. geworden.

E. houdt van spelen, van plagen, van een kwinkslag of een rake opmerking. En soms is E. oud en moe. Misschien zijn het de stekels? Die vreemde prikkerige dingen die afschikken. In een bolletje rollen helpt. Bedekt door de blaadjes in het bos gluren naar buiten. Kracht opdoen.

Ik hoop dat het niet E. was die jaren terug, tijdens mijn allereerste kampeernacht, dekking zocht onder mijn tent. Onder was dan echt onder. Nog onder het grondzeil. Een rare bult en geritsel deden mij wakker schrikken.
Of toen die keer, ook tijdens het kamperen, toen ik 's nachts naar het toilet liep en op iets zachts en stekeligs trapte. Gelukkig was er 's anderendaags geen spoor meer. Zo erg zal het dan hopelijk niet geweest zijn.

Genoeg gemijmerd over E.

Zaterdag trakteer ik mezelf op een dagje Zeeland. Iets om naar uit te zien na een zware werkweek.
Er is een buslijn tussen Gent en Middelburg. Schitterend toch? Al lang weet ik dat, nog nooit nam ik het initiatief. En die bus stopt dan nog wel op enkele minuten stappen van mijn deur.
Kan je eigenlijk van Middelburg tot aan de zee stappen? Of is dat te ver? Dat ga ik eens opzoeken.

Tot later!

1000 haartjes op een snoetloze dag

Vandaag is duidelijk geen snoetendag. Ogen en mond werden geborduurd en opnieuw en opnieuw, totdat ze zelfs zichtbaar waren zonder garen. Het resultaat van steeds beetjes vulling mee naar buiten trekken bij het zoveelste verwijderen van oog of mond. Met de tigste poging kan ik leven. Geen wauw, maar ook geen "oeitsj, wat is dat".

Ondertussen is het te laat voor mooie foto's. Nog een dagje of wat wachten en dan onthult E. zijn ware identiteit. En nee, E. is geen leeuw. Al zou ik zelf "leeuw!" zeggen, moest ik een gok wagen.

Nu ik er zo over nadenk, E. past wondergoed bij mijn gemoedstoestand. Die is nogal ontvlambaar, prikkelbaar, stekelig. Dat zullen mijn collega's geweten hebben. Blij dat dingen uitgesproken worden, dat wel. Maar als ik het opnieuw kon doen, dan zou ik het toch liever op een rustige en beheerste manier doen. Daar voel ik me beter bij. Nu is elke druppel, hoe klein ook, teveel, waardoor ik buiten proporties reageer. Rusten, rusten, rusten, zou ik moeten doen. 

Om terug te keren op E. Zijn snoet is, hoewel niet wauw, wel vriendelijk en vrolijk. Dat maakt E. ondanks zijn stekels toch aaibaar. Oef!