over de eeuwige cirkel en niet over stressballen

Zo af en toe heb ik leegmaakzucht. Wanneer het hoofd teveel piekerrommel bevat of het hart teveel somberheid, moet er leegte rondom mij gemaakt worden. Ik open de kasten en kijk wat er weg mag. En als ik dan die hele stapel voor me zie, en denk dat die binnenkort uit mijn huis weg is, dan zie ik letterlijk een extra volume lucht. Waar een ding was, is nu plaats voor lucht. Extra ademruimte.

Een paar dagen geleden waren de t-shirten aan de beurt. Wat te klein is geworden en ik bijgevolg enkel nog af en toe als onderhemdje draag, eruit. En al die met een gaatje erin ook. Die gaatjes ontstaan ter hoogte van mijn broeksriem. Pas als ik op het werk ben, besef ik het weer van dat gaatje. 's Avonds belandt de t-shirt onnadenkend in de wasmand. Om een week later gewassen terug in de kast te belanden. Dat gaatje is dan al lang uit mijn gedachten. Zie daar de eeuwige cirkel der t-shirten met een gaatje.

Tijd voor echte kringloop... Van t-shirt naar draad naar tapijt! Ik verknipte de t-shirten naar deze handleiding. Niet elke t-shirt geeft een mooi opkrullend lint. De meerderheid van mijn t-shirten (ik had een lievelingsmerk en dus veel van hetzelfde voordat ik zelf aan het t-shirt-naaien ging) bleken van de niet opkrullende soort te zijn. Een 2 cm breed, plat lint was het resultaat. Turnoefeningen voor de vingers om dat gehaakt te krijgen!

Maar soit, hoewel wat schots en scheef door de verschillende types draad, is het resultaat meer dan goed genoeg om mijn voeten van de nodige warmte en zachtheid te voorzien, wanneer ik in de zetel aan het bloggen ben.

Voor de verandering mochten de beide apen hun plek op de piano nog eens verlaten... Doet mij zin krijgen om er nog één te gaan breien. Misschien een heel kleintje dat wat makkelijker mee te nemen is dan E. of kangoeroe?